ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ

Δαιμονες : Οι υμνητες του Αντιχριστου

 

Για πόσα δημοσιευμένα νέα μιλάμε όμως; 100; 200; 500;
Αν η χρονική περίοδος ήταν διαφορετική, πιθανόν να γιορτάζαμε έναν τέτοιο αριθμό. Κατά σύμπτωση (?) όμως, καταμεσής των "Δαιμόνων" το Fannatics φτάνει τα 666 νέα!
Από φόβο προς τους "Δαίμονες", δεν αφήσαμε τον αριθμό να περάσει έτσι. Αντιθέτως, συνδυάζοντας το γεγονός με την τελευταία μέρα των "Δαιμόνων '91", σας φυλάξαμε ένα απόλυτα σχετικό θέμα για την περίσταση.






Νέο Νο 666: Άννα Βίσση - Νίκος Καρβέλας - Σατανισμός
Έχουμε 1992. Οι "Δαίμονες" έχουν ήδη ανεβεί στο θέατρο "Αττικόν" για μια χρονιά με μεγάλη επιτυχία που εξασφάλισε στην παράσταση και δεύτερη σεζόν.
Το περιοδικό "Οικογενειακός Θησαυρός", ανάμεσα σε καταχωρήσεις για "μωρά στο σφυρί" και "αλβανίδες σε τιμή ευκαιρίας", αποφασίζει να μας ενημερώσει για την κρίση στις σχέσεις της Άννας Βίσση και του Νίκου Καρβέλα.

Αφού πληροφορηθούμε το "γεγονός" της απόστασης ανάμεσα στο ζευγάρι, ακολουθεί η αφοπλιστική αιτιολόγηση: "Φταίνε οι Δαίμονες!" (...)δεν πήγε καθόλου καλά εμπορικά. (...) Οι Έλληνες ανατρίχιασαν και μόνο με το άκουσμα της λέξεως Δαίμων. (...)"
Διαβάστε πώς η "εξύμνηση του Αντίχριστου" θα έφερνε πολλά δεινά στο ζεύγος. Ποιό ήταν το μυστήριο πλέγμα της ένωσης "Nicca", των Led Zeppelin, του -"Εωσφόρου του Ροκ"- Mick Jagger και πολλών άλλων καλλιτεχνών που "ήθελαν να οδηγήσουν τους νέους στο σατανισμό";

Ποιά η επίδραση του video clip της παράστασης στα... μικρά παιδιά (εμάς ντε... που σήμερα επιμελούμαστε αυτό το σατανικό νέο!); Διαβάστε στο τέλος του "ρεπορτάζ" και ποιά δεινά περίμεναν το καλλιτεχνικό ζεύγος μετά από αυτό το βήμα.

Συνέντευξη του Αντώνη Βαρδή 

 Μαρία: Γεια σου Αντώνη. Ξεκινάμε με τις τρεις τελευταίες συνεργασίες σου στη δισκογραφία... Πασχάλης Τερζής, Αντώνης Ρέμος, Νίκος Βέρτης. Για πες μου γι' αυτές..

  Αντώνης:  Γεια σου Μαρία, η συνεργασία μου με τον Ρέμο είναι για τρίτη φορά , με τον Βέρτη δεύτερη φορά & με τον Πασχάλη η πρώτη φορά, με εξαίρεση , ένα τραγούδι μου, που είχε τραγουδήσει μαζί με τον γιο μου με τίτλο «Μετά». Ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τον Πασχάλη & εύχομαι να ξανα συνεργαστούμε.  Και με τους τρεις τραγουδιστές, η  συνεργασία μας ήταν άψογη & ευχάριστη .

 Μαρία:  Που νομίζεις ότι κινείσαι συνθετικά τα τελευταία χρόνια; Στο έντεχνο τραγούδι, στο πιο εμπορικό- όχι πως το έντεχνο δεν μπορεί νάναι και εμπορικό, άμα είναι καλό- ή όπου υπάρχουν καλές φωνές;
 Αντώνης: Επειδή έχω την ευκολία να κινούμε σε διάφορους μουσικούς χώρους & επειδή μου αρέσει  κατά καιρούς να αλλάζω μουσικά χρώματα , γράφω διάφορα είδη μουσικής. Άλλωστε είναι & γνωστό.
 Μαρία: Η διαδικτυακή προώθηση τραγουδιών από τους καλλιτέχνες, νομίζεις πως αποδίδει καρπούς σήμερα;
 Αντώνης: Σίγουρα είναι  καλύτερος τρόπος προώθησης & ελπίζουμε οι δημιουργοί κάποια στιγμή να καταφέρουμε να παίρνουμε & ποσοστά .
 Μαρία: Ένα ή περισσότερα παράπονά σου από το χώρο του τραγουδιού στην πορεία της καριέρας σου..
 Αντώνης: Πολλά παράπονα & πάρα πολλές όμορφες στιγμές. Στο κάτω - κάτω  έτσι είναι η ζωή μας, ίσως & για να υπάρχει μια ισορροπία .
 Μαρία:  Άμεσα σχέδιά σου δισκογραφικά ή επί σκηνής;
 Αντώνης: Σχέδια δισκογραφικά τα οποία με  αφορούν ως τραγουδιστή , υπάρχουν αρκετά, αλλά για να πραγματοποιηθούν , χρειάζεται & η συνεργασία της δισκογραφικής εταιρείας που ανήκω. Για την ιδιότητα μου ως συνθέτης, περιμένω προτάσεις από  τραγουδιστές, για να επιλέξω με ποιους θα συνεργαστώ. Επί σκηνής, αυτή τη στιγμή, δεν έχω κάποιες προτάσεις που να με ενθουσιάζουν .
 Μαρία: Θα ρίσκαρες ποτέ να συνεργαστείς με πρωτοεμφανιζόμενο στιχουργό ή ερμηνευτή;
 Αντώνης: Όσο αφορά έναν  πρωτοεμφανιζόμενο  τραγουδιστή , μπορεί να έχει κάποιο ρίσκο από έναν καταξιωμένο . Παρ’όλα αυτά έχω συνεργαστεί στους πρώτους δίσκους που έχουν κάνει, με τους : Χαρούλα Αλεξίου, Άννα Βίσση, Λιζέτα Νικολάου, Χ. Γαργανουράκη, Ελένη Δήμου, Μανώλη Λιδάκη, Χριστίνα Μαραγκόζη, Άννα Φωτίου, Γιάννη Βαρδή, Κώστα Καραφώτη. Οπότε, δεν έχω πρόβλημα να ρισκάρω. Όσον αφορά τους πρωτοεμφανιζόμενους στιχουργούς , δεν συζητάμε καθόλου για ρίσκο, διότι διαλέγω έναν στίχο  που μου αρέσει & που ταιριάζει με τη μουσική μου. Θα σου αναφέρω μερικούς στιχουργούς που έγραψαν μαζί μου το πρώτο τους τραγούδι, Πάνος Φαλάρας, Σαράντης Αλιβιζάτος, Γιούλα Γεωργίου, Έλενα Αντωνίου, Σοφία Αργυροπούλου, Σοφία Θωμοπούλου, Ρία Σωτηροπούλου κ.α. Τον τελευταίο καιρό, για κάποιους λόγους , προτιμώ να γράφω τις μελωδίες μου & να τις δίνω σε φίλους & συνεργάτες στιχουργούς που ανάλογα με το ύφος της μελωδίας , το δίνω στον ανάλογο στιχουργό που πιστεύω ότι θα έχει καλό αποτέλεσμα.
 Μαρία:  Νομίζεις πως στις.. συμπληγάδες μέρες μας ο έρωτας στο τραγούδι ηρεμεί και σώζει;
 Αντώνης: Οι μέρες που ζούμε είναι πολύ άσχημες αλλά όχι ασχημότερες από άλλες περιόδους (δυο φορές δικτατορία, εμφύλιος, γερμανική κατοχή, πείνα, μετανάστευση, ανεργία, κατοχή της Κύπρου) . Σε όλες αυτές τις δυσκολίες των ετών, το τραγούδι πάντα έκανε παρέα στις χαρές μας , τις λύπες μας, τους χωρισμούς μας & στους έρωτες μας. Πιστεύω ότι αυτό θα γίνεται όσο υπάρχει «ακόμα Ελληνικό τραγούδι».
 Μαρία: Πως βλέπεις την επικείμενη κατάργηση των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών στο χώρο της μουσικής;
 Αντώνης: Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουν πέσει οι πωλήσεις περίπου 85% & τα ποσοστά πλέον δεν είναι ικανά για να ζήσεις μόνο από αυτό το επάγγελμα . Ελπίζουμε να βρεθεί τρόπος από κατεβάσματα μέσω διαδικτύου να παίρνουμε κάποια ποσοστά. Το τραγούδι δεν θα σταματήσει να υπάρχει.
 Μαρία: Πως βλέπεις τις τελευταίες εξελίξεις στην Ελλάδα, τις συγκεντρώσεις κόσμου στο Σύνταγμα και σε πλατείες σε άλλες μεγάλες πόλεις, τις βιαιότητες που ακολούθησαν απ' τους.. γνωστούς μας άγνωστους κουκουλοφόρους και τις πολιτικές εξελίξεις μετά απ' όλα αυτά;
 Αντώνης: Ξέρουμε πολύ καλά, ότι πλέον το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων έχουμε λόγους  να είμαστε αγανακτισμένοι , άλλοι λιγότερο & άλλοι περισσότερο. Ας ελπίσουμε ότι οι νεότερες γενιές θα αγαπήσουν περισσότερο την Ελλάδα & δεν θα κάνουν τα ίδια λάθη με εμάς .
 Μαρία: Νομίζεις πως πρέπει να γράφονται τραγούδια διαμαρτυρίας στις μέρες μας;
 Αντώνης: Πιστεύω ότι τραγούδια διαμαρτυρίας χρειάζονται να γράφονται  & έχουν γραφτεί πάρα πολλά . Αρκεί να τα μεταδίδουν τα ραδιόφωνα & να φτάνουν στον κόσμο. Είναι βέβαια επικίνδυνο ο «αγανακτισμένος δημιουργός» μετά από κάποια χρόνια  που θα είναι  «βολεμένος» να αποδειχτεί ανακόλουθος των ιδεών του (έχουμε πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα).

 Μαρία: Ευχαριστώ Αντώνη.. Εύχομαι όλα να πάνε τελικά καλά και να ξεπεραστούν οι σκόπελοι στην Ελλάδα και γενικά. Και σένα σου εύχομαι να συνεχίσεις να δίνεις και να δίνεσαι στο τραγούδι, που έχει ανάγκη γνησιότητας και πραγματικών αξιών...
 Αντώνης: Να είσαι καλά Μαρία, χαίρομαι που τα ξανα είπαμε. \
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Κώστας Μακεδόνας - Συνέντευξη

• 

Ο Κώστας Μακεδόνας, το πιο καλό παιδί του μουσικού στερεώματος.. έτσι τουλάχιστον φημολογείται μετά διαπιστευτηρίων και αποδείξεων, και με τη φωνή με τους..
κρυστάλλους και όχι μόνο, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του καινούργιου του δίσκου με τίτλο «ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΑ», σε μουσική Γιώργου Θεοφάνους και στίχους Νίκου Μωραΐτη, στάθηκε.. αντίκρυ μου και μου απάντησε με ειλικρίνεια και καθαρότητα σκέψης σε ότι τον ρώτησα.. Αν έχετε και σεις απορία για τη ζωή και τα έργα του... διαβάστε μας..

 Κώστας Μακεδόνας συνέντευξη στη Μαρία Παπαδάκη στο ¨Μουσικόραμα"

  Μαρία: Γεια σου Κώστα. Σπούδασες στην Ανωτάτη Βιομηχανική Θεσσαλονίκης, σπουδές που δεν έχουν καμιά σχέση με το τραγούδι. Τι σε τράβηξε στον κόσμο της μουσικής και.. απαρνήθηκες τη Βιομηχανική; Πως ξεκίνησες;

Τα λόγια και τα χρόνια
Γιάννης Μαρκόπουλος
Μάνος Ελευθερίου
Κώστας Μακεδόνας

 Κώστας: Η Ανωτάτη Βιομηχανική δεν ήταν ακριβώς θέμα επιλογής μου. Τελειώνοντας το Λύκειο η επιστήμη που είχα αποφασίσει ότι θα ήθελα να ακολουθήσω ήταν η Κοινωνιολογία. Έτσι στο μηχανογραφικό μου είχα πρώτη επιλογή τη σχολή κοινωνιολογίας της Παντείου και μετά την Ανωτάτη Βιομηχανική (κυρίως για το γεγονός ότι ήταν στη Θεσσαλονίκη). Δυστυχώς, για ελάχιστα μόρια, δεν πέρασα στην πρώτη μου επιλογή ενώ αντίθετα ήμουν μέσα στη δεύτερη και σε καλή σειρά. Η σχέση μου όμως με τη μουσική είχε αρχίσει από τα δέκα μου χρόνια που ξεκίνησα μαθήματα κλασικής κιθάρας. Τελειώνοντας το Λύκειο ήδη πρωτοστατούσα σαν τραγουδιστής και μουσικός στις εκδηλώσεις του σχολείου, ενώ με φίλους είχαμε φτιάξει μια λαϊκορεμπέτικη ορχήστρα κι ένα ροκ γκρουπ. Τη μέρα που πήγα να εγγραφώ στην ΑΒΣΘ είδα μια αγγελία στη σχολή ότι καλούνται οι νέοι φοιτητές που έχουν σχέση με μουσική, τραγούδι ή θέατρο να δηλώσουν το ‘’παρών’’ στο Μουσικό Στέκι της σχολής. Έτσι πρώτα γράφτηκα στο στέκι και μετά στη σχολή. Εκεί κάναμε πολύ ωραίες συναυλίες και παραστάσεις αλλά και λαϊκές βραδιές για τους συμφοιτητές μας δυο φορές τη βδομάδα, αφιλοκερδώς φυσικά. Οι βραδιές αυτές ξαφνικά απέκτησαν και κοινό έξω από τα σύνορα του Πανεπιστημίου και η τεράστια επιτυχία που είχαν μου έφεραν τις πρώτες προτάσεις.
 Μαρία: Πότε πρωτοστάθηκες μπροστά σε μικρόφωνο και πως ένοιωσες;
 Κώστας: Οι γονείς μου δεν είχαν αυτοκίνητο κι έτσι πηγαίναμε οργανωμένες εκδρομές τουριστικών γραφείων με πούλμαν. Εκεί θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου δίπλα στον οδηγό με το μικρόφωνο στο χέρι να τραγουδάω να λέω ανέκδοτα και να κάνω μιμήσεις πολιτικών, τραγουδιστών, ηθοποιών κλπ. Η πρώτη πιο επίσημη στιγμή όπου ένιωσα την απόλυτη αποδοχή και που μ’ έφερε σε πρώτο πλάνο στη μικρή κοινωνία του σχολείου ήταν στη γιορτή του Πολυτεχνείου όταν ήμουν στην πρώτη λυκείου. Βγήκα και τραγούδησα το ‘’επέσατε θύματα αδέλφια εσείς’’ κι αμέσως μετά ‘’τα λόγια και τα χρόνια’’ του Γιάννη Μαρκόπουλου. Κανείς από τους καθηγητές μου τους συμμαθητές μου και τους γονείς που παρευρίσκονταν δεν έχει ξεχάσει εκείνη τη στιγμή και πολύ περισσότερο εγώ. 
 Μαρία: Πότε ξεκινάς με τη δισκογραφία, με ποιο δίσκο και ποιους συνεργάτες;

Δεν έχω ιδέα Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης Στίχοι: Λίνα ΝικολακοπούλουΤραγούδι: Κώστας Μακεδόνας Δίσκος: Δεν έχω ιδέα

 Κώστας: Το 1987 κι αφού είχα τραγουδήσει σε μικρά στέκια και μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης μου έγινε πρόταση από το ΣΚΟΡΠΙΟ ένα από τα μεγαλύτερα νυχτερινά κέντρα της πόλης. Εκεί λίγες μέρες μετά που ξεκίνησα να τραγουδάω είχα την τύχη να με ακούσει ο Σταμάτης Κραουνάκης. Ένα χρόνο μετά βρέθηκα στην Αθήνα δίπλα στη Βίκυ Μοσχολιού και την Τάνια Τσανακλίδου και τον Ιούνιο του 1989 μπήκα στη δισκογραφία με το δίσκο ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ με δημιουργούς τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου, ενώ συμμετείχαν η Βίκυ Μοσχολιού, η Αρλέτα και η Αλίκη Βουγιουκλάκη. 
 Μαρία: Έχεις συνεργαστεί με τους πιο σπουδαίους του μουσικού στερεώματος. Πως καταφέρνει ένας καλλιτέχνης, σχεδόν απ' τα πρώτα του βήματα, να.. καταχτήσει τέτοια σχεδόν άπαρτα κάστρα, όπως έκανες εσύ;
 Κώστας: Θεωρώ ότι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχω καταφέρει στη δουλεία αυτή είναι οι συνεργασίες μου. Έχω την τεράστια τιμή και χαρά να έχω δουλέψει με τους καλύτερους είτε στη δισκογραφία είτε στις συναυλίες και τις μουσικές σκηνές και να έχω θητεύσει δίπλα σε ανθρώπους που άμεσα ή έμμεσα αποτέλεσαν τους δασκάλους μου και πολλοί από αυτούς έγιναν οι καλύτεροι μου φίλοι. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει συνταγή για το πώς γίνεται αυτό. Νομίζω ότι απλά θέλει να έχεις ξεκάθαρο στο μυαλό σου το τι θέλεις να κάνεις, το ποιους εκτιμάς και ποιους όχι, και σίγουρα πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις, να μελετάς αδιάκοπα και σαφώς χρειάζεται και τύχη.
 Μαρία: Ποιος απ' τους πολλούς δίσκους που έχεις κυκλοφορήσει, νομίζεις πως έκανε τη μεγαλύτερη επιτυχία, και σε ποιον έχεις εσύ αδυναμία, ανεξάρτητα επιτυχίας ή όχι;

Μόνο μια φορά. Κώστας Μακεδόνας. Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης. Στιχουργός: Σταμάτης Κραουνάκης.

 Κώστας: Σε πωλήσεις τη μεγαλύτερη επιτυχία την έκανε ο δίσκος ‘’ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΟΡΘΟΠΕΤΑΛΙΕΣ’’ των Χρήστου Νικολόπουλου - Άρη Δαβαράκη (1996). Αγαπώ όλες τις μέχρι τώρα δουλειές μου το ίδιο και πιστεύω ότι θα ήμουν άδικος αν έλεγα ότι έχω αδυναμία σε κάποιο δίσκο περισσότερο. Αν πρέπει οπωσδήποτε να πω κάτι θα αναφερθώ στο ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ (1991) που ήταν το τραγούδι κι ο δίσκος που έβαλε τη φωνή μου σχεδόν σε κάθε σπίτι.
 Μαρία: Έχεις περάσει από πολλές.. μεγάλες πόρτες που λένε. Ηρώδειο, Μέγαρο Μουσικής, και στο εξωτερικό.. Βατικανό και σε συναυλίες σε σπουδαίους χώρους με αξιόλογους ξένους καλλιτέχνες. Που ένοιωσες τη μεγαλύτερη συγκίνηση, το μεγαλύτερο δέος, και το μεγαλύτερο τρακ;

Δραπετσώνα Μουσική - Μίκης Θεοδωράκης Στίχοι - Τάσος Λειβαδίτης Ερμηνεία - Κώστας Μακεδόνας

 Κώστας: Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου για όλα αυτά που έζησα όλα αυτά τα χρόνια. Καμιά φορά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι έγιναν τόσα πολλά. Είναι πολύ σημαντικό στο βιβλίο της καριέρας σου να έχεις καταχωρημένες τόσες συνεργασίες, τόσους χώρους σπουδαίους και ιστορικούς, τόσες εμφανίσεις, αλλά πιο σημαντικό είναι να έχεις καταχωρημένες αυτές τις μοναδικές στιγμές στο μυαλό σου, στη μνήμη σου και στην καρδιά σου. Τη μεγαλύτερη συγκίνηση την ένιωσα όταν ένα χρόνο μετά το ατύχημα που είχα με ελικόπτερο, έκανα μια συναυλία στο Λυκαβηττό με τη συμμετοχή μερικών από τους σπουδαιότερους έλληνες τραγουδιστές και δημιουργούς, αγαπημένους μου φίλους, για την ενίσχυση του ‘’Ευθυμείου κέντρου αποκατάστασης αναπήρων’’ το οποίο πήγαινε για κλείσιμο μη έχοντας κάποια κρατική βοήθεια. Τη στιγμή που η πρόεδρος βγήκε στη σκηνή με συγκίνηση κι είπε ότι με τη σημερινή εκδήλωση το κέντρο σώθηκε και θα παραμείνει ανοιχτό με πήραν τα ‘’ζουμιά’’. Το μεγαλύτερο δέος το ένιωσα όταν σε συναυλίες είχα την τύχη να με διευθύνει ο Μίκης Θεοδωράκης. Είναι ασύλληπτη η ενέργεια που σου δίνει στη σκηνή και καταλαβαίνεις γιατί οι τραγουδιστές που συνεργάστηκαν μαζί του έκαναν τόσο σημαντικές κι αξεπέραστες ερμηνείες. Το μεγαλύτερο τρακ το ένιωσα την πρώτη φορά που ήρθε η κόρη μου σε συναυλία μου. Έτρεμαν τα πόδια μου. Ήθελα πολύ να της αρέσω…

Το ποδήλατο Στίχοι: Άρης Δαβαράκης Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος

 Μαρία: "ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ", είναι ένα τραγούδι σου που το.. αγκάλιασε ο κόσμος απ' το πρώτο άκουσμα και σχεδόν... ταυτίστηκε.. Νομίζεις πως η ζωή είναι ένα.. ποδήλατο;
 Κώστας: Η ζωή δεν ξέρω αν είναι ποδήλατο από μόνη της, πάντως τα τελευταία χρόνια, μας έχουν κάνει όντως τη ζωή ποδήλατο. Το τραγούδι αυτό έχει τη ‘’μαγική’’ ιδιότητα να αγγίζει από παιδιά 2 χρόνων μέχρι ηλικιωμένους άνω των ενενήντα. Είναι απίστευτης καθαρότητας κομμάτι, ξυπνάει μνήμες σε όλους και δίνει το αισιόδοξο μήνυμα ότι τα ποδήλατα μας όπως τα όνειρά μας ξέρουν από ανηφοριές…
 Μαρία: Ο τελευταίος σου δίσκος τιτλοφορείται 'ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΑ" και τον υπογράφουν ο Γιώργος Θεοφάνους στη μουσική και ο Νίκος Μωραΐτης στο στίχο. Πως προέκυψε αυτή σου η συνεργασία;
 Κώστας: Ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Γιώργος Θεοφάνους. Μου είπε ότι είχε  στα χέρια του στίχους του Νίκου Μωραΐτη και ξεκίνησε να γράφει κάποια τραγούδια χωρίς την προοπτική να τα χρησιμοποιήσει κάπου. Έτσι. Για το κέφι του. Στα πρώτα τρία τέσσερα λοιπόν που έγραψε ένιωσε ότι του ‘’βγήκανε’’ σαν να ήταν γραμμένα για τη φωνή μου. Με ρώτησε αν ήθελα να τα ακούσω για να δει αν συμφωνώ. Βρεθήκαμε άμεσα και πραγματικά ήταν τραγούδια που μου άρεσαν πάρα πολύ και που θα μπορούσα να τα τραγουδήσω γιατί μου πήγαιναν ‘’γάντι’’. Κάπως έτσι ξεκίνησε η διαδικασία και πάρθηκε η απόφαση, με τη σύμφωνη γνώμη της εταιρείας μου βέβαια, να προχωρήσουμε στην ηχογράφηση του δίσκου. Ομολογώ ότι αυτός ο τρόπος συνεργασίας, που έχει να κάνει με τις παλιές καλές στιγμές του ελληνικού τραγουδιού, τότε που οι δημιουργοί γράφανε τραγούδια χωρίς παραγγελία και διάλεγαν τον τραγουδιστή που θα τα επικοινωνήσει με το κοινό, με γοήτευσε πολύ, μιας κι εγώ έτσι πορεύτηκα στο τραγούδι κυρίως, και σπάνια με πολυσυλλεκτικούς δίσκους. Θεωρώ ότι είναι μια από τις καλύτερες δουλειές μου στη δισκογραφία

ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΑ - ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ & ΓΛΥΚΕΡΙΑ

 Μαρία: Στον καινούργιο σου δίσκο υπάρχουν τραγούδια με στίχους που λες και.. αντιγράφουν τη δύσκολη εποχή που ζούμε.
"Τώρα μη μιλάς σου λένε μη μιλάς δεν είναι ώρα..Τώρα πρέπει να σωπαίνεις πρέπει να σωθεί η χώρα"..
Νομίζεις πως πρέπει ν' ακούγονται τέτοια κομμάτια στο δύσκολο.. σήμερα, μήπως αφυπνιστεί η θιγμένη μας αξιοπρέπεια;

 Κώστας: Το ‘’Τώρα μη μιλάς’’ είναι ένα σύγχρονο κοινωνικό τραγούδι, που ο Νίκος Μωραΐτης το έγραψε πάνω στη φάση που περίμενε το πρώτο του παιδί, με βαθύτατο προβληματισμό για το ‘’σε τι κόσμο’’ φέρνει το παιδί του. Τραγούδι γραμμένο από εσωτερική ανάγκη κι όχι με πρόθεση να αγγίξει το ευαισθητοποιημένο κοινό, λόγω της κατάστασης, για να κάνει επιτυχία.  Νομίζω ότι η φράση ‘’την κραυγή μου μια μέρα, στου παιδιού μου τα μάτια θα δω, να μου λέει: πατέρα, τη σιωπή σου την πλήρωσα εγώ’’ τα λέει όλα γι αυτό που ζούμε. Αλίμονο σε μερικούς αν αφυπνιστεί η θιγμένη μας αξιοπρέπεια…
 Μαρία: Ποια είναι η γνώμη σου για το διαδίκτυο; Βλάπτει ή ωφελεί το τραγούδι;
 Κώστας: Ωφελεί και βλάπτει ανάλογα με τη χρήση που κάνει ο καθένας. Βοηθάει στο να κάνεις πιο γρήγορα κι εύκολα γνωστή τη δουλειά σου αλλά με κακή χρήση (πειρατεία κλπ.) συρρικνώνει τις πωλήσεις και σύντομα αυτό θα οδηγήσει στον εξαφανισμό των δισκογραφικών εταιρειών...
 Μαρία: Αγαπημένη σου ενασχόληση είναι το αεροπλάνο, που από χόμπι έγινε επάγγελμά σου. Κάποια στιγμή όμως παραλίγο να σου στοιχίσει τη ζωή. Δε σκέφτηκες μετά απ' αυτό το βαρύ ατύχημά σου να παραιτηθείς απ' τη μεγάλη σου αγάπη να ταξιδεύεις στα σύννεφα;

Κώστας Μακεδόνας - Σαν αετός θα σηκωθώ

 Κώστας: Από παιδί αγαπούσα τα αεροπλάνα κι ένιωθα δέος γι αυτά. Από την πρώτη φορά που ταξίδεψα μ’ αεροπλάνο λάτρεψα το αίσθημα της πτήσης κι είπα ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να πετάω. Ξεκίνησα το 1993 παίρνοντας τότε ερασιτεχνικό πτυχίο αλλά δεν μου αρκούσε. Ήθελα να το πάω όσο πιο μακριά γίνεται. Το 1999 έγινα επαγγελματίας.  Τώρα έχω τη χαρά να είμαι πιλότος εναερίων γραμμών, Κυβερνήτης σε μεγάλα Jet αεροπλάνα (airbus A320, Embraer 135/145), εκπαιδευτής  πτήσεων για επαγγελματίες πιλότους κι εκπαιδευτής εκπαιδευτών, καθώς επίσης κι επαγγελματίας πιλότος κι εκπαιδευτής ελικοπτέρων. Το να φτάσεις σ’ αυτό το επίπεδο δεν είναι κάτι που γίνεται εύκολα. Απαιτεί ασταμάτητο διάβασμα, χιλιάδες ώρες πτήσεων, συγκέντρωση, συνέπεια, αφοσίωση, επαγγελματισμό και κυρίως πάθος για την πτήση. Όταν λοιπόν έχεις επενδύσει ψυχή, μυαλό, μελέτη, χρόνο και χρήμα για έναν στόχο στη ζωή σου, δεν τα παρατάς εύκολα με την πρώτη δυσκολία. Αν πετούσα απλά για να κάνω φιγούρα και να παριστάνω τον καμπόσο στους γύρω μου ίσως να τα είχα παρατήσει. Άλλος λόγος  για να τα παρατήσω θα ήταν να είχα εγώ την ευθύνη του ατυχήματος. Ίσως αυτό να με σόκαρε. Ευτυχώς δεν είχα καμιά σχέση με τα αίτια του ατυχήματος.
 Μαρία: Νομίζεις πως το πιλοτάρισμα έχει στενή σχέση με την ερμηνεία ενός τραγουδιού;
 Κώστας: Δεν θα το έλεγα. Η πτήση απαιτεί μυαλό, γνώση και ταλέντο, ενώ η ερμηνεία ενός τραγουδιού απαιτεί κυρίως ψυχή.
 Μαρία: Ποια είναι η γνώμη σου για τα ραδιόφωνα των playlist, και την τηλεόραση που δεν έχει σχεδόν τίποτα καλό πια να δει κανείς;
 Κώστας: Δυστυχώς, έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια η σχέση παραγωγού-ακροατή, που υπήρχε παλιά. Τώρα με τα playlists ο παραγωγός δεν επιλέγει τα τραγούδια που θα παίξει μ’ αποτέλεσμα αυτό να χαλάει τη ροή ενός μουσικού προγράμματος και τα τραγούδια που παίζονται να είναι αποτέλεσμα της κρίσης του κάθε διευθυντή προγράμματος του ραδιοφωνικού σταθμού. Δεν έχω παράπονο γιατί κι έτσι τα τραγούδια μου παίζονται, αλλά απλά μου χαλάει τη ρομαντική εικόνα που έχω για το ραδιόφωνο. Για την τηλεόραση.. ουδέν σχόλιο. Ευτυχώς δεν έχω σχεδόν ποτέ χρόνο να δω και δεν μου λείπει καθόλου
 Μαρία: Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια δισκογραφικά και επί σκηνής;

Κώστας Μακεδόνας - Θέλει άλλο τρόπο

 Κώστας: Δισκογραφικά είναι λίγο νωρίς να πω μιας και το ‘’ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΑ’’ έχει μόλις δυο μήνες που κυκλοφόρησε. Βέβαια κάτι έχω στο μυαλό μου όσον αφορά σε επανεκτελέσεις παλιών τραγουδιών αλλά είναι νωρίς ακόμα. Το καλοκαίρι κάνω συναυλίες σ’ όλη την Ελλάδα και την Κύπρο παρουσιάζοντας μαζί με το Γιώργο Θεοφάνους τα καινούρια τραγούδια, έχοντας παρέα τους Γιώργο και  Σταύρο Μυλωναδάκη και την Ασπασία Θεοφίλου. Γύρω στο φθινόπωρο, θα ταξιδέψουμε τα τραγούδια μας στην Αμερική, τον Καναδά και την Αυστραλία.

 Μαρία: Θα τραγουδούσες ποτέ στίχους ή μουσική πρωτοεμφανιζόμενου στιχουργού ή συνθέτη;
 Κώστας: Αυτό είναι κάτι που το έχω κάνει και μάλιστα με μεγάλη χαρά. Πρέπει να βγουν νέοι άνθρωποι με ταλέντο στη δουλειά, κι όταν ανακαλύπτουμε κάποιον, έχουμε υποχρέωση να βοηθήσουμε. Σ’ αυτό πολλές φορές βρίσκεις σύμμαχο τη δισκογραφική σου εταιρεία κι άλλες φορές εντελώς αρνητική. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα…
 Μαρία: Που νομίζεις ότι οδεύει το Ελληνικό τραγούδι στις μέρες μας;
 Κώστας: Νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που ελπίζω είναι να γραφτούν καλά τραγούδια τώρα που τα πράγματα κοινωνικά, πολιτικά κι οικονομικά είναι δύσκολα. Αυτά τα τραγούδια που έχουν αντέξει στο χρόνο και υπάρχουν και θα υπάρχουν, είναι αυτά που γεννήθηκαν σε δύσκολα χρόνια κι όχι στα χρόνια της φαινομενικής ευημερίας. Ίσως να είναι το μόνο θετικό στοιχείο από τις μέρες που ζούμε
Μαρία: Αν υπήρχε μηχανή του χρόνου, θα τολμούσες ένα ταξιδάκι; Αν ναι.. που θάθελες να πας, στο παρελθόν, στο μέλλον ή κάπου αλλού;
 Κώστας: Σίγουρα στο μέλλον. Πάντα με φόβιζε και με άγχωνε το πεπερασμένο της ζωής μας και με στεναχωρεί που μετά από μερικά χρόνια (ελπίζω αρκετά) θα φύγουμε και δεν θα δούμε την εξέλιξη του κόσμου, του πολιτισμού, της τεχνολογίας, της επιστήμης , του πλανήτη γενικότερα, είτε είναι καλή είτε κακή. Αν φτιαχτεί μια τέτοια μηχανή…. ενημερώστε με...
 Μαρία: Ευχαριστώ Κώστα. Εύχομαι εσύ και η καινούργια σου δισκογραφική δουλειά να ταξιδέψετε παντού με ούριο άνεμο και καλούς οιωνούς. Όσο για τη μηχανή του χρόνου, αν φτιαχτεί.. μαζί θα ταξιδέψουμε, γιατί κι’ εγώ πετάω τη σκούφια μου για τέτοια διαπλανητικά και.. διαχρονικά.
ΑΠΟ ΤΗΝ Παπαδάκη Μαρία

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ   LUK 

  LUK   Από πολυ μικρός του αρεσει και ηθελε να ασχοληθεί με τη μουσική που πάντα ονειρευόταν.

Το πρωτο του ερεθισμα με την hop-hop μουσικη προεκειψε απο τον Εminem οπου βλεποντας τον να τον κατακλύζει χιλιαδες κοσμος ενιωσε την αναγκη να ασχοληθει και να πραγματοποιήσει τα
όνειρά του.

Από πολύ μικρός του άρεσε να βάζει στόχους στη ζωή του και να τους πραγματοποιει ετσι λοιπον στον ελεύθερο χρόνο του έγραφε τις σκέψεις και τα
συναισθήματά του και τα μετέτρεπε σε στοίχους,το καθε τι που ζουσε,ολα οσα τον πειραζαν και τον ενοχλουσαν, ηταν ενας τροπος εκφρασης. Μετα απο χρονια αρχισε να τα μελοποιει περνώντας διαφορα μηνυματα και δημιουργοντας την δικη του ταυτότητα ,τα δικα του κομματια την δικη του μουσικη. Ξεκίνησε να εμφανιζετε σε διαφορα party φιλων και γνωστων ,η μουσικη του αρεσε στον κόσμο και το ενα εφερε το αλλο εχει απήχηση στο κοινο και αμεσως μετα ξεκινησε εμφανισεις σε διαφορα Club την Αθηνα.

Σημαντικό κομμάτι στη ζωή του παίζει η οικογένεια του οπου τον στηρίζουν
σε κάθε του βήμα.Ετσι λοιπον τον παροτρυναν να ασχοληθεί με αυτο που τοσο πολυ αγαπαει κανοντας το χομπι του επαγγελμα.
Οι Προτάσεις δεν άργησαν να ερθουν καθώς πριν απο λίγο καιρο υπέγραψε συμβόλαιο με την τάχυστα ανερχόμενη δισκογραφική εταιρεία V.M.I (Venery Music International) του Tony Martini, που έχει βάλει σκοπό να αλλάξει τα δεδομένα στη Μουσική Βιομηχανία.

Έχουν ήδη ολοκληρώση με την ηχογράφηση και αναμένεται το Cd - Single να κυκλοφορήσει μέσα στο 2013 με τίτλο "ΚΟΥΝΑ ΤΟ".

Μιλησε μας λιγο για σενα..

γεια σας είμαι ο LUK,(γέλια)

οχι ενταξει. ειμαι ο Λουκάς και ασχολούμαι με τη ραπ μουσική. ειμαι 19 χρονών  ,σπούδαζα σε ενα τει που δεν μου άρεσε και το σταματησα και τωρα ασχολούμαι με αυτό που αγαπώ,το τραγούδι.

πως προεκυψε με το τραγουδι?

το ερέθισμα ηρθε οταν ημουν μικρός.σε ενα παρτυ ακουσα ενα hiphop κομμάτι και απο τότε κόλλησα με αυτό το είδος.αργότερα στην ηλικία των 8 χρονών αρχισα να γραφω μονος μου στιχους σε χαρτι. επηρεασμενος απο αυτά που ακουγα και οτι αντιλαμβανομουν τότε. βασικά δεν εγραφα και τίποτα αξιοσημείωτο αλλα αυτό που ήταν αξιοσημείωτο είναι οτι αρχικά εγραφα μονο στην αγγλική γλώσσα. μεγαλώνοντας καταλαβα οτι αν καποια στιγμή θελήσω να ασχοληθώ σοβαρα η αγγλική γλώσσα δεν θα ειχε πέρασει γιατί βρίσκομαι στην ελλάδα και είμαι έλληνας. ετσί ξεκίνησα να γράφω ελληνικά .αρχικά δεν το χα καθόλου σιγα σιγα όμως οσο ασχολιομουν τοσο μάθενα τι θα μπορούσε να ακούσει ένα ξένο αυτι αλλα και τον τροπο που πρεπει να γραφτεί κατι για να ειναι ενδιαφέρον και πολύ αργότερα εμπορικό οπου και μπηκα στο τρυπάκι να ασχοληθώ επαγγελματικά. 

ως νεος καλλιτεχνης σε αυτον τον χωρο πωσ νιωθεις αυτο που λεμε κριση?

το νιώθω και το νιώθω πολύ. τα έξοδα που χρειάζονται για να κανεις εστω μια εμφάνιση σε αυτό το χωρο, για να δειξεις ότι υπάρχεις και εσύ είναι μεγάλα. η αλήθεια ειναι οτι ο κόσμος πρώτα θα κοιτάξει να φάει και μετά θα ακούσει μουσική ,ποτέ το ανάποδο.έτσι ο καλλιτεχνικος χωρος δεν εχει γινει απλά δυσκολος γιατί ηταν δυσκολος ουτως η αλλως αλλα το να πετύχεις, να υπάρχει δηλαδη το ονομά σου στο χαρτη της μουσικής βιομηχανίας μπορώ αφοβα να πω οτι είναι ενα άπιαστο όνειρο αλλα όπως ένας μεγάλος καλλιτεχνης εχει πει , πρέπει να στοχεύουμε στο άπιαστο για να πετύχουμε το ελάχιστο.και όταν κατι το αγαπάς ρισκάρεις γιατι ξέρεις οτι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς καν να εχεις προσπαθήσει γι αυτό που αγαπάς.

-μιλησε μας για το πρωτο σου cd..

το πρώτο μου CD είναι ενα CD single με τίτλο "Κούνα το". Εμπεριέχει 3 τραγούδια σε 3 διαφορετικά στυλ hiphop. είναι επίτηδες έτσι ,διότι είναι πιο πολύ μια έκθεση ικανοτήτων,δείχνω οτι δεν στοχευώ σε κατι μονότονο.στόχος μου είναι να καλύπτω όσο μεγαλύτερη γκάμα κοινού μπορώ. θεωρώ υπεροχο αισθημα αλλα και κατορθωμα να καταφερεις να εκφραζεται ο κόσμος μεσα απο τη μουσική σου ,ποσο μαλλον να καταφέρεις να εκφραζονται πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες ανθρώπων μέσα απο αυτό που κάνεις. Έτσι το CD single εμπεριέχει ένα χορευτικό κομμάτι, ενα ερωτικό κομμάτι και ένα "έξω απο τα δόντια" κομμάτι.

Πριν απο λιγο καιρο κυκλοφορισε το πρωτο σου CD Single από την V.M.I.(Venery Music International) με τίτλο ''Κούνα το''. Μίλησε σε μας λίγο για το τραγούδι αυτό αλλά και πώς προέκυψε η συνεργασία με την εταιρεία σου

λοιπόν θα πω κάτι που ίσως δεν πρέπει να το πω αλλά αυτή ειναι η αλήθεια. το τραγούδι κούνα το δεν ήθελα να το κάνω.γενικά δεν ήθελα να βγάζω εμπορικά ,ήμουν σε φάση στίχος με νοήμα,σοβαρός. όμως κάθησα και σκέφτηκα ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα. Δεν νοείτε λοιπόν να βρίσκομαι στη χώρα με τη καλήτερη νυχτερινή ζωή που δεν κοιμάται γιατι γλεντάει ως το πρωι ,yo (γέλιο) και να μην βγάλω τραγούδι να χορέψει ο κόσμος. στο κάτω κάτω θέλω να καλύψω μεγάλη γκάμα κοινού αρα εξυπακούεται οτι έπρεπε να βγάλω ενα απλο,χορευτικό κομμάτι και στη τελική απο αυτά ακούγεσαι , αυτά πουλάνε .Οπότε Ελλάδα αυτό θέλεις? Αυτό θα έχεις. Αριστερα και δεξιά κούνα το. Τι πιο απλό?(γέλια)Η συνεργασία προέκυψε από ενα στούντιο στο οποίο ξεκίνησα να κανω τους στιχους μου τραγουδια.ηθελα μια προοθηση ετσι το ατομο που είχε το στουντιο μου πρότεινε την εταιρεία στην οποία βρίσκομαι για να με βοηθήσει.

υπαρχει καποιος καλλιτεχνης που θαυμαζεις και θα ηθελες να συνεργαστεις μαζι του?

ναι. ο ΤUS. είναι ένας καλλιτέχνης με ταλέντο. το να γράφεις κατι χορευτικο,αστείο και ταυτόχρονα καυστικό και προκλητικό για τα ελληνικά δεδομένα και να έχει τοση απήχηση πανέλληνια ειναι ταλεντο και μπράβο του. συν τοις άλλοις πιστεύω οτι μια συνεργασία μαζί του θα είχε πολύ πλάκα τοσο σε αυτά που θα λεγε το τραγούδι οσο και στην συνεργασία προσοπικά. οπότε αν είχα μια τέτοια ευκαιρία απλά θα έπεφτε πολύ γέλιο και εφόσον θα άρεσε σε εμάς ,θα άρεσε και στον κόσμο.πέρα απο κει γενικότερα ειμαι ανοιχτός σε συνεργασίες και με καλλιτέχνες του είδους μου αλλα και γενικότερα.

Ασχολεισε με την εξωτερικη σου εμφανιση? πιστευεις οτι αυτο βοηθαει εναν νεο καλλιτεχνη?

ε λογικό δεν είναι? και ποιος δεν ασχολείται . ποσο μαλλον αν πας να γινεις δημοσιο πρόσωπο πρέπει να χεις μια εικόνα σωστή. οπότε ασχολούμαι. και ναι κακα τα ψέμματα η εξωτερική εμφάνιση παίζει σημαντικό ρολο για έναν καλλιτέχνη. ακόμα και το πιο μεγάλο ταλέντο να είσαι ,μια σώστη εικόνα θα σου δώσει περισσότερους πόντους και στην γνώμη του κόσμου αλλα και την δημοτικοτητά σου απ' το να είσαι απρόσεχτος εξωτερικά και να εμφανίζεσαι όπως να ναι.

Πιστεύεις οτι πρέπει να έχει το ''πακέτο'' κάποιος που τώρα ξεκινάει την καριέρα του για να γίνει γνωστός στον χώρο αλλά και να κάνει επιτυχία?

Το πακέτο τι ακριβώς είναι? πιστεύω οτι πρέπει να χεις οσα περισσοτερα μπορείς. πρέπει να χεις σκηνική παρουσία . ενας τραγουδιστής όταν βγαίνει στη σκηνή πρέπει να δωσει ενα σοου ετσι ωστε να κραταει το ενδιαφερον του κόσμου ,όχι να γίνεις κλόουν αλλα δεν βγαίνεις τραγουδάς και φεύγεις πρεπει να νιώθεις ανετα και να επικοινωνείς με τον κόσμο και να τον ψυχαγωγείς. πέρα απο κει εφοσον εισαι τραγουδιστής πρέπει να χεις φωνή. όχι οτι έχουν όλοι φωνή και όχι οτι εγώ εχω φωνή . ο κοσμος θα κρινει αν εχω κατι γενικοτερα απο αυτα, δεν θα κατσω να πω εγώ. επίσης παίζει ρόλο να έχεις ενα ωραίο παρουσιαστικό γιατί ολοι οι καλλιτεχνες στην ουσία είναι πρότυπα για αυτούς που τους ακόυνε ,οπότε πρέπει να χεις μια σχετική εξωτερική εμφάνιση .κακά τα ψέμματα για φαντάσου όλα αυτα τα μεγάλα ονόματα να βγαίνανε στη σκήνη και να μην βλεπόντουσαν εξωτερικά .ποσοί θα μπορούσαν να σταθούν στο χώρο. αρα ναι παίζει και η εξωτερική εμφανιση ρόλο .και τέλος ακόμα πιο σημαντικό παιζει ρόλο και η συμπεριφορά που έχεις στον κόσμο. ο καθένας είναι διαφορετικός όμως ,γι αυτό και έχει ο καθένας το κοινό του.

-σχεδια για το καλοκαίρι?

δεν θεωρώ ότι χρειάζομαι τοσο πολύ διακοπές . οι διακοπές για μένα θα είναι τέλειες αν θα κάνω εμφανίσεις κλπ για να χτίζω την καριερα μου και αυτό πιστεύω πρέπει να κάνω.το καλοκαίρι εξ άλλου είναι η καλήτερη περίοδος για κάτι τέτοιο. τώρα αν κάποια στιγμή θελήσω να κάνω διακοπές η αν δεν έχω εμφανίσεις κλπ θα κάνω πιθανότατα τις διακοπές που κάνω τόσα χρόνια. με την οικογενειά μου ,εκτός αθηνών.

-τι περιμενουμε στο μελλον απο τον LUK?

πολλά.έχω κάθε όρεξη να ασχοληθω με αυτό που κάνω γιατί είνα κάτι που αγαπάω . Ήδη εξ άλλου έχω έτοιμα ,στιχουργικά, κομμάτια που θα κυκλοφορήσουν στο μέλλον.

α επίσης περιμένετε και κάτι ακόμα το οποίο ελπίζω να γίνει αρκετά σύντομα. Δεν θέλω να αποκαλύψω κάτι ,το στοιχείο της έκπληξης είναι καλύτερο.stay tuned (γέλια) 

"Το χεις ζήσει και εσύ" είναι ο τίτλος ενος τραγουδιού που περιλαμβανονται στο cd σου. Ειναι ενας τιτλος που σε στιγματισε για καποια αγαπη σου παλια η ειναι ενας τιτλος που απλα προεκυψε.και κατα ποσο σε εκφραζει αυτο το κοματι?

είναι ένας τίτλος που με στιγμάτισε για κάποια αγάπη μου παλιά.το κομμάτι με εκφράζει όμως εχουν αλλάξει πολλά με εκείνη απο τότε που γράφτηκε αυτό το κομμάτι και για να σου πω αλήθεια ο τίτλος προέρχεται στην ουσία απο ένα κομμάτι με άλλους στιχους που τότε πίστευα ότι θα βγάλω και συγκεκριμένα λεγόταν "ειναι κάτι που το χεις ζήσει και εσύ" . οι στίχοι δηλαδή ήταν άλλοι.στην πορεία άλλαξαν. οι καινουριοι στίχοι ειναι η συνέχεια της ιστορίας των παλιών . η συνέχεια της ιστορίας με εκείνη τη κοπέλα.

Πές μου λίγα λόγια για τους πιο κάτω καλλιτέχνες ..

Μηδενιστής ,TUS ,Nivo

Θεωρώ οτι αυτά είναι μεγάλα ονόματα στη hiphop σκηνή . Παντα ομως οι απόψεις διαφέρουν. Για τον Μηδενιστή έχω να πω οτι ειναι πολύ μεγάλο όνομα και τα κομμάτια που βγάζει δεν περνάνε καθόλου απαρατήρητα και όπως εχει πει ο ίδιος προσαρμόζεται στην εποχή. Σε ένα απ΄τα τραγούδια μου αναφέρεται το ονομά του χωρις καποιον απώτερο σκοπό απλά έκανε τέλειο στίχο και μπήκε. Να συνεχίσει αυτό που κάνει γιατί το κάνει καλά.Όσο για τον TUS όπως ειπα και παραπάνω είναι ενας διαφορετικός καλλιτέχνης.

Έχει δικό του τρόπο να εκφράζει αυτά που θέλει να πει και αυτό είναι που τον έχει ανεβάσει.Έχει φτασει σε σημείο να συνεργάζεται για την επίτευξη της δουλειάς του με τα μεγαλήτερα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας και μπορώ να πω οτι τον θαυμάζω γι αυτό ενώ αλήθεια την πρώτη φορα που τον άκουσα αναρωτιόμουν αν τα πιστεύει αυτά που λέει η απλά κανει πλακα και δεν γράφει ετσι πραγματικά . Μετά έδωσα βάση και πρόσεξα οτι λέει καποια πραγματα σωστα απλά τα λέει με τροπο αστειο και παράλληλα καυστικό .Έχει πετύχει εναν πολυ καλό αλλα και σπάνιο συνδυασμό και να συνεχίσει ετσι.Τέλος,όσο για τον Nivo είναι ενα όνομα που εχει περάσει απο 40 κύματα που λένε . Έχει περάσει και το σημείο της δόξας αλλα και το σημείο να του επιτίθεται σχεδόν όλη η hiphop σκηνή ,για μένα ο Nivo μπορεί αν θέλει να γράψει πολύ καλα , απλά πλέον δεν τον νοιάζει κατι τετοιο οπως ο ιδιος εχει πει. Δηλαδη ο Nivo αφησε το στίγμα του και απλά τωρα το κάνει ως δουλειά ,ως εισόδημα. 

Κλείνοντας, υπάρχουν κάποια άτομα που θα ήθελες να πείς ευχαριστώ για την βοήθεια τους και την στήριξη τους στα πρώτα καλλιτεχνικά βήματά σου?

ευχαριστώ την οικογένεια μου που με στηρίζουν και με στηρίζουν αντικειμενικά ,χωρίς να μου χαιδεύουν τα αυτιά ,συγκεκριμένα δηλαδή υπάρχουν στιγμές που δείχνω καποιους στίχους που έχω γραψει και γυρνάνε αντικειμενικά και μου λένε οτι "όχι ,θέλει διόρθωμα" και τους ευχαριστώ γι αυτό.ευχαριστώ και όσους τους αρέσω πραγματικά και με στηρίζουν ,αλλά είναι καλό να σου πει και καποιος "που πας ετσι? τι ειναι αυτά που γράφεις? "για να σε ξυπνάει,να σου δίνει κίνητρο να προσπαθήσεις κι άλλο.αν καιεγω δεν εχω τόσο θέμα με αυτό. γράφω κατι τώρα και το κοιτάω μετα και λεω οτι είναι αθλιο και το πιστεύω .θέλω πάντα να κάνώ αυτο που γράφω όσο καλητερο γινεται. να γράφω ολο και πιο καλά.αν και αυτό στη μουσική είναι σχετικό για τον κάθε ακροατή.ευχαριστώ τους φίλους μου που δεν με έχουν πάρει στη πλάκα και έχουν καταλάβει πόσο σοβαρά κοιτάω το όλο θέμα και τους αρέσω.ευχαριστώ τους πάντες. ευχαριστώ τον θεό τον ίδιο (γέλια) οχι νταξ οντως πραγματικά νιώθω ευγνώμων γι αυτούς που πίστεψαν σε μένα και μου είπαν προχώρα και εμείς είμαστε εδώ .ήταν και είναι πραγματικά εκεί και τους ευχαριστώ. ευχαριστώ την εταιρεία μου που μου δωσε την ευκαιρια να νιωσω οτι έρχομαι πιο κοντά στο σκοπό μου ,μέχρι ακόμα και την ευκαιρία να δώσω αυτην την συνεντευξη.ευχαριστώ...α και κάτι τελευταίο ... κούνα το σε ένα κόσμο φτιαχτό γιατί το χεις ζήσει και εσύ (γελια)

ΑΚΟΥΣΤΕ ..
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΟΤΣΗ

 Ηρώ συνέντευξη 

To  Σάββατο που μας πέρασε , είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο Κελάρι του Ωδείου Athenaeum την παράσταση της Ηρώς «Μόνο Εμείς», όπερ μεθερμηνευόμενο η μουσικός-ερμηνεύτρια και το πιάνο, λιτά και απέριττα. Θαύμασα όχι μόνο την τεχνική αρτιότητα και την ερμηνεία αλλά και τη δύναμη της να καθηλώνει τους θεατές, για πάνω από δυόμισι ώρες καθιστή, στο πιάνο, χωρίς show κι εντυπωσιασμούς, από εκείνους που «θέλει ο κόσμος».

 Α. Κοκκίνου: Ηρώ, προέρχεσαι από μουσικόφιλη οικογένεια. Πόσο θεωρείς ότι η οικογένεια παίζει ρόλο στο να αναπτύξει ένα παιδί το καλλιτεχνικό του ταλέντο; Εσύ για παράδειγμα θα είχες την ίδια πορεία αν δεν υπήρχε αυτό το ευνοϊκό περιβάλλον;
  Ηρώ: Νομίζω ότι η οικογένεια είναι το πρωταρχικό στοιχείο που παίζει ρόλο κατ’ αρχήν στο να ακούμε ή να μην ακούμε μουσική. Το οικογενειακό περιβάλλον κυρίως κι λιγότερο το σχολείο μας δίνει τα πρώτα μας ερεθίσματα μέχρι σχεδόν τα δεκαπέντε μας χρόνια. Άρα, άσχετα με το ταλέντο, την κλίση ή οτιδήποτε άλλο, και μόνο το είδος της μουσικής που ακούμε στο σπίτι μας  και τα ερεθίσματα που έχουμε αρκούν. Φυσικά και με επηρέασε η οικογένειά μου-για να είμαι πιο λεπτομερής ο πατέρας μου άκουγε κλασσική μουσική, ήταν fan της όπερας, η μητέρα μου άκουγε πιο pop μουσική της εποχής της, ο αδερφός μου ήταν ροκάς φανατικός, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από μένα κι αργότερα άκουγε  jazz…Οπότε καταλαβαίνεις ότι είχα πολυποίκιλα ερεθίσματα κι αυτό ήταν πολύ μεγάλη τύχη για μένα, γιατί πιστεύω ακράδαντα στην πολυσυλλεκτικότητα της μουσικής και στην πολυμορφία, ειδικά της τέχνης, γιατί  όταν δεν υπάρχει πολυμορφία δεν υπάρχει εξέλιξη.

 Α. Κοκκίνου: Και στην Τέχνη και γενικότερα… Σχετικά με την πολυμορφία που ανέφερες, να παρατηρήσω ότι αν κι εσύ καθιερώθηκες με κομμάτια μοντέρνα, ποιοτικής pop θα έλεγε κανείς, έχεις μια γκάμα πολύ μεγάλη σαν ερμηνεύτρια. Πιστεύεις ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να αφιερώνεται σε ένα είδος και αυτό να υπηρετεί σωστά ή να δοκιμάζεται σε διάφορα είδη και να πειραματίζεται συνέχεια σε καινούρια πράγματα;
  Ηρώ: Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της χώρας σε όλα τα επίπεδα, σε όλα τα επαγγέλματα και ειδικά στην Τέχνη είναι οι ταμπέλες. Μια ζωή οι Έλληνες έβαζαν ταμπέλες στους τραγουδιστές, στα είδη μουσικής στα πάντα. Αυτό είναι μοναδικό φαινόμενο. Στο εξωτερικό, εκτός από την παραδοσιακή μουσική και την κλασσική μουσική που είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, κανένα άλλο είδος  δεν έχει ταμπέλες, ούτε και οι καλλιτέχνες. Αυτό το πράγμα που συμβαίνει στην Ελλάδα με έχει εξοργίσει και το λέω αυτό γιατί το ’99, όταν αποφάσισα να κάνω pop μουσική,  η pop που έκανα εγώ δεν είχε καμμία σχέση με την pop που προέκυψε μετά από δέκα χρόνια και με τον εκφυλισμό της  pop, επίσης. Επομένως, είναι άτοπο  να με κατατάξει κάποιος σαν pop τραγουδίστρια και να με βάλει δίπλα σε συναδέλφους που ασχολούνται με  ένα άλλο είδος, που κάνουν ένα διαφορετικό πράγμα από μένα. Δεν μπορείς, π.χ. να λες ότι η Ηρώ είναι pop τραγουδίστρια και η Φουρέϊρα κι ο Τσαλίκης είναι  pop τραγουδιστές επίσης. Δεν με προσβάλλει αυτό, απλώς δεν είμαστε όλοι το ίδιο πράγμα και δεν κάνουμε όλοι το ίδιο πράγμα. Δεν μπορείς να το ταυτοποιήσεις και να του βάλεις ταμπέλα του στυλ «Α, η Ηρώ είναι pop τραγουδίστρια» Και τι σημαίνει pop; Η μουσική αυτή, η pop ή popular από τη φύση της εμπεριέχει τεράστια γκάμα, αν θες κι αυτό που λέμε έντεχνο ή κι αυτό που αποκαλούμε «κουλτουριάρικο». Άρα είναι τόσο γελοίες πλέον αυτές οι ταμπέλες. Εγώ, από τότε που ξεκίνησε η καριέρα μου έως σήμερα περνάω δύσκολα ως προς το εξής: Οι ποιοτικοί με θεωρούν εμπορική και οι εμπορικοί με θεωρούν ποιοτική. Τι σημαίνει αυτό; Στα προγράμματά μου θα ακούσεις να λέω από κλασσικά κομμάτια μέχρι βαριά λαϊκά. Δεν πρέπει να βάζουμε όλα τα πράγματα μέσα σ’ ένα καζάνι και να τα ανακατεύουμε αλλά ούτε και να τους βάζουμε ταμπέλες.

 Α. Κοκκίνου: Η διάκριση μεταξύ εμπορικού και ποιοτικού ίσως είναι ακόμα μια ελληνική πρωτοτυπία…
  Ηρώ:  Άλλο αυτό, εμπορικό λέγοντας εννοούμε ότι κάποιοι βγάζουν πολλά λεφτά από αυτό ενώ άλλοι λιγότερα. Πρόκειται επίσης για μια κατάταξη άνευ ουσίας. Εγώ όταν ξεκίνησα τη μουσική την υπηρέτησα πρώτα ως δημιουργός και μετά ως τραγουδίστρια. Δεν με ενδιέφερε εμένα στη ζωή μου να γίνω τραγουδίστρια, αυτό προέκυψε από ευτυχείς συγκυρίες. Αλλά ουσιαστικά δεν επιτρέπεται ως μουσικός και ως δημιουργός να λέω στον εαυτό μου εγώ η ίδια ότι κάνω pop μουσική, ή ότι κάνω λαϊκή ή ό, τι ο καθένας βάλει με το μυαλό του, γιατί αυτό μου εμποδίζει την ίδια μου την εξέλιξη. Αν με καταχωρήσει κάποιος σε στυλ «α, εσύ γράφεις pop μουσική», είναι σαν να με φυλακίζει. Αυτό δεν μπορεί να υφίσταται γιατί μεγαλώνω, γεμίζω βιώματα, αναπτύσσομαι σαν άνθρωπος, σα σκέψη, διευρύνομαι και δεν μπορεί κανείς να μου πει ότι τη μουσική που έκανα στα δεκαεπτά μου, π.χ. θα την κάνω και στα σαράντα μου. Αυτό δε γίνεται πουθενά στον κόσμο. Οι Muse, για παράδειγμα, έκαναν ένα δίσκο με τον οποίο έχει γίνει χαμός σε παγκόσμιο επίπεδο, που είναι διαφορετικός απ’ ό, τι έχουν κάνει μέχρι τώρα. .Και μόνο η ηλικία που αλλάζει, σε οδηγεί και σε διαφορετικά μονοπάτια. Καλλιτέχνες και δημιουργοί είμαστε, όχι προϊόντα μιας βιομηχανίας (όπως την ονομάζουν οι «έξυπνοι»). Και τι σημαίνει «μουσική βιομηχανία;»Αυτή η λέξη, για μένα, είναι ο απόλυτος εξευτελισμός του καλλιτέχνη. Και αν τα reality θεώρησαν ότι αυτά τα παιδιά που βγαίνουν από κει θα κάνουν δόξα και λεφτά, το είδαμε το παραμύθι. Τα παιδιά αυτά ξεκίνησαν από το ψηλότερο σκαλοπάτι για να φτάσουν στο χαμηλότερο, ακριβώς την αντίστροφη πορεία από αυτή που ακολουθήσαμε όλοι οι υπόλοιποι. Μέσα σε μια νύχτα τους έμαθε όλη η Ελλάδα, μέσα σε μια νύχτα τους ξέχασε.

 Α. Κοκκίνου: Και υπήρχε αμέτρητος αριθμός συμμετοχών… Αυτό δείχνει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο κόσμος ότι μπορεί να χτίσει μια καριέρα τραγουδιστή.
  Ηρώ: Αυτό δείχνει έλλειψη παιδείας. Οι μισοί Έλληνες τραγουδούν και οι μισοί γράφουν στίχους. Ξέρεις πόσοι στίχοι έρχονται σε  εμένα; Χωρίς να θέλω να προσβάλλω τους ανθρώπους που μου τους στέλνουν, γιατί κάποιοι απ’ αυτούς έχουν ενδιαφέρον. Πραγματικά, όμως, οι μισοί  Έλληνες γράφουν στίχους. Είναι ωραίο αυτό, αλλά το ζήτημα είναι πίσω από ποια παιδεία το κάνεις. Γιατί με το πλούτο της ελληνικής γλώσσας και των λέξεων, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να σκαρώσει ένα στιχάκι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι στιχουργός; Ότι υπάρχει, αν θέλεις, κάποια ολοκληρωμένη άποψη και σκέψη γύρω από ένα θέμα; Όχι.

 Α. Κοκκίνου: Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση..
  Ηρώ: Η συζήτηση αυτή είναι επί της παιδείας, κανενός άλλου πράγματος..

 Α. Κοκκίνου:  Σαν καλλιτέχνης πληρείς το τρίπτυχο «μουσικός-δημιουργός-ερμηνεύτρια» . Ποια από τις τρεις ιδιότητες θεωρείς πιο πολύ δική σου και αγαπάς περισσότερο;
  Ηρώ: Βεβαίως αυτή της δημιουργού. Όμως δεν παύω να σκέφτομαι πάντα πως όταν βρίσκομαι στη σκηνή είμαι ερμηνεύτρια και αυτό πρέπει να το υπηρετήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μου δόθηκε ένα χάρισμα, μικρό, μεγάλο δεν έχει σημασία, του να γράφω μουσική και να μπορώ να ερμηνεύω αξιοπρεπώς τα τραγούδια μου. Αυτό θέλω να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ και να το μοιραστώ με τον κόσμο με τον καλύτερο τρόπο. Κάθε ιδιότητα είναι διαφορετική και η μία επηρεάζει την άλλη. Αν δεν ήμουν ερμηνεύτρια ή αν δεν είχα τις φωνητικές δυνατότητες που έχω  δεν ξέρω αν θα έγραφα με τον ίδιο τρόπο. Ο δημιουργός γράφει πάντα σύμφωνα με τις προσωπικές δυνατότητές του, ειδικά τα τραγούδια . Σιγοτραγουδάς μέσα σου, μελωδίες που μπορείς να σιγοτραγουδήσεις, όχι αυτές που δεν μπορείς, άρα αυτό που θα δημιουργήσεις θα είναι μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων σου. Αυτό εμένα με απελευθέρωσε πολύ και λόγω της ευκολίας που είχα στο τραγούδι βοηθήθηκα να γράψω και μελωδίες που είναι σχετικά δύσκολες.

 Α. Κοκκίνου: Σε αυτό βοήθησε σίγουρα και η μουσική σου παιδεία. Και με αφορμή αυτό, ας μιλήσουμε λίγο για τη μουσική σου ιστορία. Με την ευκαιρία της συνέντευξης άκουσα το «Βοτσαλάκι», ένα όμορφο τραγούδι του Νίκου Λαρυγγάκη από τον πρώτο δίσκο όπου συμμετείχες ως ερμηνεύτρια. Πες μου κάποια πράγματα για την πρώτη σου αυτή δουλειά. Τη θυμάσαι με κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση;
  Ηρώ: Δεν νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση γι’ αυτό  για να είμαι ειλικρινής. Αλλά να πω ότι ο Νίκος είναι ένα εξαιρετικό παιδί που έχει κάνει πολύ σοβαρές επιλογές ζωής κι έχει ακολουθήσει ζηλευτή στάση σε κάποια πράγματα. Αποφάσισε να πάει να ζήσει μόνος του στη Σκόπελο  και να  ανοίξει μια μουσική σχολή για να διδάσκει όσα έχει μάθει. Σε αυτό το πλαίσιο έφτιαχνε μουσική και τραγούδια κι έκανε κι ένα δίσκο. Αν τον γνωρίσεις, νομίζεις ότι είναι άνθρωπος από άλλη εποχή. Τους ανθρώπους αυτούς τους θαυμάζω γιατί σήμερα θέλει πολλά κότσια για να πάρεις τέτοιες αποφάσεις και ειδικά στο επάγγελμα που κάνουμε, που από τη φύση του έχει μια δόση φιλοδοξίας που τις περισσότερες φορές αγγίζει και τη ματαιοδοξία.

 Α. Κοκκίνου: Η φιλοδοξία κατά τον Πλάτωνα δεν είχε αρνητική έννοια..
  Ηρώ: Αυτό εξηγώ, η φιλοδοξία δεν είναι αρνητική αλλά σήμερα μιλάμε για ματαιοδοξία, που είναι φιλοδοξία χωρίς τέλος. Αυτό το διαρκές κυνήγι του χρήματος και της δόξας δεν έχει καμμία σχέση με την τέχνη.

 Α. Κοκκίνου: Σίγουρα όχι και ιδιαίτερα όσον αφορά την ιδιότητα του δημιουργού.
  Ηρώ: Ξέρεις, οι σημερινοί καλλιτέχνες έχουν μια τάση ματαιοδοξίας. Δε φταίνε οι ίδιοι όμως, φταίει η παιδεία τους. Δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με τον εαυτό τους, για να ξέρουν πού πρέπει να σταματήσουν. Εμείς μεγαλώσαμε με μια άλλη κουλτούρα… Εμένα η μητέρα μου έπαθε πανικό μόλις άκουσε ότι θα γίνω τραγουδίστρια, το ίδιο και ο πατέρας μου. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, εμένα αυτό μου δημιούργησε αναστολές και «ισορροπίες» με αυτού του είδους τη ματαιοδοξία πολύ γρήγορα μέσα απ’ το ψυχολογικό θρίλερ που περνάμε όλοι μας προκειμένου ν’ αποδείξουμε στους γονείς μας πόσο καλά παιδιά είμαστε. Δεν κυνήγησα ποτέ ούτε το χρήμα ούτε την υπέρμετρη δόξα, την οποία μπορώ να σου πω ότι κράτησα και λίγο μακριά μου εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου γύρω στο 2000 με 2002, εκείνα τα δύο χρόνια που είχα τρομακτική επιτυχία. Εγώ η ίδια οδήγησα τις καταστάσεις σε άλλου είδους ισορροπίες, γιατί κατάλαβα ότι αυτός ήταν ένας δρόμος που εμένα δε μου ταίριαζε πάρα πολύ-αυτός ο δρόμος της κορυφής όπου περπατάς έξω και σε κυνηγάνε όλοι, και κυκλοφορείς με security στις συναυλίες σου. Επειδή τα πέρασα αυτά, και είδα ότι δεν μου ταίριαζαν σαν τρόπος ζωής έκανα μόνη μου πίσω. Πώς; Σε ανύποπτη στιγμή (είναι συμπαντικά μερικά πράγματα) έμεινα έγκυος. Για μένα αυτή ήταν η προσωπική μου ισορροπία, την οποία αναζήτησα ασυνείδητα.

 Α. Κοκκίνου: Θα ήθελα να σταθούμε λίγο ακόμη στα χρόνια πριν τη μεγάλη επιτυχία, στην πρώτη σου προσωπική δουλειά. Μίλησέ μου γι’ αυτή.
  Ηρώ: Λεγόταν «Άτιμα τα πράγματα», με τραγούδια του Μίνωα Μάτσα, του Καργίδη, ένα της Νινής Ζαχά και δύο δικά μου. Αυτός ήταν ο πραγματικός πρώτος δίσκος για μένα, σε σχέση με την ερώτηση που μου έκανες προηγουμένως, γιατί ξαφνικά βρέθηκα στο στούντιο με το μεγαλύτερο παραγωγό της Ελλάδας, τον Αχιλλέα Θεοφίλου. Είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο που ήξερα ότι η μισή ελληνική δισκογραφία έχει περάσει από τα χέρια του και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μου συνέβαινε αυτό και το ότι ήταν εκεί στο στούντιο μαζί μου να με καθοδηγεί ως παραγωγός. Αυτό ήταν για μένα ένα όνειρο, ήμουν πολύ τυχερή που βρέθηκα δίπλα του. Έμαθα πολλά πράγματα από αυτή τη συνεργασία καλά και κακά-γιατί πάντα, όταν μαθαίνεις, τα μαθαίνεις όλα αν είσαι ανοικτός και δε βλέπεις μόνο αυτά που θέλεις να δεις-, άσχετα με το ότι αυτός ο δίσκος δεν είχε καμμία επιτυχία. Δεν ακούστηκε καθόλου, ήταν βαριά «κουλτουριάρικος» δίσκος, αλλά ήταν για μένα φοβερή στιγμή. Εκεί έζησα και το πρώτο ερωτηματικό της ζωής μου, όταν ο Μάκης ο Μάτσας μου ζήτησε να τραγουδήσω ένα τσιφτετέλι στο δίσκο. Εγώ του απάντησα «Εγώ δεν έχω αντίρρηση να τραγουδήσω ό, τι θέλετε, αλλά με το physique που έχω μπορώ να το υποστηρίξω αυτό το πράγμα;» «Γιατί, -μου λέει- πιστεύεις ότι δεν μπορείς;» «Βεβαίως και δεν μπορώ-απάντησα- δεν είναι το ύφος μου». Τελικά το τραγούδησε μια άλλη συνάδελφος και είχε μεγάλη επιτυχία (γέλια). Φυσικά και δεν το μετάνιωσα ποτέ, γιατί πραγματικά δεν μπορούσα να το υποστηρίξω και θα ήταν γελοίο ακόμα και να υπάρχει. Δε θα βρισκόμουν ποτέ σε μεγάλες πίστες, δε θα μπορούσα να κάνω αυτά που χρειάζεται να κάνει κανείς για να υποστηρίξει αυτό το είδος της μουσικής.

 Α. Κοκκίνου: Εξ’ άλλου, τι υποθετικά θα γινόταν αν ……είναι κάτι που κανείς δεν γνωρίζει. Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω στη μουσική σου ιστορία, διάβασα ότι εσύ πριν κάνεις δισκογραφία δούλευες ήδη κάποια χρόνια ως μουσικός.
  Ηρώ: Φυσικά! Δουλεύω από 17,5 χρονών. Μόλις τέλειωσα το σχολείο άρχισα να δουλεύω παίζοντας πιάνο σε ξενοδοχεία και μετά σε ένα χώρο μουσικό. Στην αρχή δεν τραγουδούσα καθόλου, αυτό προέκυψε περίπου ένα χρόνο μετά, όταν χρειάστηκε να λείψει η τραγουδίστρια κι εγώ είπα «καλά βρε παιδιά, δεν είναι τίποτα, θα τα πω εγώ τα κομμάτια». Τραγούδησα και μού ’μεινε…

 Α. Κοκκίνου: Στέκομαι σε αυτή τη λεπτομέρεια και σε σχέση με την προηγούμενή μας κουβέντα για το πώς κάνουν την αρχή οι νέοι τραγουδιστές. Πιστεύεις ότι είναι το να περάσεις κάποια χρόνια παίζοντας για το μεροκάματο σε διάφορα μέρη είναι απαραίτητο στάδιο για την ωριμότητα του καλλιτέχνη ή είναι καλύτερα να πηγαίνει κατ’ ευθείαν στο στόχο του και να μη σπαταλιέται μέσα στη νύχτα;
  Ηρώ: Κάθε βήμα είναι μία εμπειρία και κάθε εμπειρία ένα λιθαράκι σε αυτό που θέλεις να χτίσεις για την προσωπικότητά σου. . Αυτό συμβαίνει  με όλα μας τα βιώματα, αν κι εφ’ όσον κάποιος έχει ανοιχτά τα μάτια του σε αυτά, γιατί  ξέρω ανθρώπους που ζουν πολλά πράγματα αλλά στο τέλος δεν τους μένει τίποτα. Μην ξεχνάμε πως οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας το κάνουμε ασυνείδητα κυνηγώντας την προσωπική μας τελειότητα.

 Α. Κοκκίνου: Υπάρχει προσωπική τελειότητα;
Ηρώ: Φυσικά και δεν υπάρχει, αλλά ο άνθρωπος τείνει προς αυτήν, την επιθυμεί, γιατί η φύση του είναι άπληστη, όπως έχει πει κι ο Σεφέρης.

 Α. Κοκκίνου: Για τον εαυτό του την επιθυμεί ή για τους άλλους;
  Ηρώ: Για τον εαυτό του, βέβαια! Ας είμαστε ειλικρινείς κι ας μην παίζουμε με τις λέξεις! Απλώς, μεγαλώνοντας αυτού του είδους η προσωπική αναζήτηση πρέπει να έχει σαν απόληξη το ανθρωποκεντρικό και όχι το εγωκεντρικό. Όταν γίνει εγωκεντρική αυτή η αναζήτηση, είναι ματαιοδοξία. Όταν απλωθεί στους ανθρώπους γύρω μας που περπατούν, κάθονται σκυφτοί, είναι χαμογελαστοί, γελάνε με τους φίλους τους, περνάνε ωραία, δακρύζουν… γίνεται ανθρωποκεντρική και αυτό μας οδηγεί και στην καλύτερη γνώση του εαυτού μας εν τέλει. Επομένως, απαντώντας στην ερώτησή σου σχετικά με τη δουλειά μου, όλη αυτή η διαδρομή είτε νύχτα, είτε συναυλίες, με οιονδήποτε τρόπο έχει γίνει, είναι για μένα η ίδια μου η ζωή, αυτό που είμαι σήμερα.

 Α. Κοκκίνου: Το 1999 έφτασες πολύ κοντά στο να είσαι η ελληνική συμμετοχή στη Eurovision με το τραγούδι «Τίποτα». Ο θεσμός έχει λάτρεις αλλά του καταμαρτυρούνται και διάφορα. Εσένα ποια είναι η άποψή σου;
  Ηρώ:  Όταν το έκανα αυτό ήμουν στην αρχή του να γράφω αυτού του είδους τη μουσική και θεωρώ ότι η εμφάνιση τότε με το τραγούδι αυτό κι ένα πιάνο θα ήταν πραγματικά ιδιαίτερη. Σήμερα ο θεσμός της Eurovision και  συνολικά αυτό το status έχει εκφυλιστεί. Όπως κάτσει, ό, τι κάτσει, να πουλήσουμε και λίγο τρέλα.. Έπαψε να είναι μουσικός θεσμός και αφορά περισσότερο την εικόνα, είναι ευκαιρία να περάσουμε καλά και να γελάσουμε και όχι ευκαιρία ανάδειξης φωνών, όπως  ήταν κάποτε. Δεν υπάρχει σχέση με την εποχή που βγήκε η Celine Dion ή η Βίκυ Λέανδρος. Αλλά όλα δεν έχουν εκφυλιστεί; Κι ο Έλληνας εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια  βγαίνει έξω για να περάσει καλά και να διασκεδάσει, όχι για να ακούσει μουσική. Ο όρος live στην Ελλάδα είναι εκφυλισμένος από την αρχή του. Είναι εξαιρετικά σπάνιοι οι χώροι όπου κάποιος το βουλώνει κι ακούει μουσική. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν music hall στην Ελλάδα. Ένας τέτοιος χώρος θα πρέπει να είναι θεατρικός, να σου επιβάλλει ότι θα ακούσεις μουσική  χωρίς να φας να πιεις ή να μιλήσεις στο διπλανό σου. Το music hall έχει ακριβώς την αίσθηση ότι  να πάω ν’ ακούσω ένα καλλιτέχνη να τραγουδάει, αλλιώς το να πάω  και να κουβεντιάζω με τους φίλους μου αυτά που όλη μέρα λέμε και στο τηλέφωνο δεν έχει καμμία ουσία. Γι’ αυτό είμαι πολύ επιφυλακτική στον όρο «live», στην παιδεία και στον τρόπο που ακούνε μουσική οι Έλληνες. Δεν μιλάω υποτιμητικά για τους Έλληνες αλλά είναι γεγονός ότι στο εξωτερικό υπάρχουν χώροι που πάει ο κόσμος κι ακούει μουσική. Μιλάμε για συναυλία των 20.000 ατόμων που το βουλώνουν κι ακούνε. Βλέπεις σε συναυλία της Barbara Streisand  8.000-10.000 ανθρώπους και να μη μιλάει κανείς, για να την ακούσουν. Εδώ δεν υπάρχει αυτή η παιδεία. Ο Έλληνας θα βγει για να πει τα δικά του, να διασκεδάσει και πού και πού να σιγοψιθυρίσει κι  ένα τραγούδι μαζί με αυτόν τον έρμο που είναι πάνω και τραγουδάει. Σ τα live που κάνω με ένα πιάνο, η εικόνα είναι από τη φύση της minimal και στεγνή, και επιβάλλει με έναν τρόπο την ησυχία χωρίς να το θέλεις. Το έχω καταφέρει αυτό αλλά σε μικρούς χώρους, της τάξης των 200-300 ατόμων, όχι παραπάνω. Είναι γενικά δύσκολο να το πετύχεις αυτό.

 Α. Κοκκίνου: Μεγάλη και πικρή η συζήτηση αυτή… Ας έρθουμε λίγο σε ένα θέμα που αφορά την ιδιότητά σου σαν δημιουργός. Πιστεύεις ότι υπάρχει πράγματι ιδιαιτερότητα, το «άρωμα γυναίκας» στην γυναικεία δημιουργία, ή πρόκειται για έναν ακόμη μύθο της αγοράς;
  Ηρώ: Η γυναικεία φύση έχει τη δημιουργία μέσα της. Από τη στιγμή που μπορεί να αναπαράγει τον εαυτό της, είναι δημιουργός κι αυτό την καθιστά από θέση σε διαφορετική μοίρα από έναν άνδρα. Αυτό έχει τα καλά του και τα κακά του. Μια γυναίκα για να δημιουργήσει θα πρέπει να την πνίγει πάρα πολύ αυτό που θέλει να βγάλει, να έχει ξεπεράσει τον εαυτό της. Ο ίδιος της ο εαυτός είναι δημιουργός , άρα δεν έχει την ανάγκη της αναζήτησης της δημιουργίας. Αυτό μπορεί να ακούγεται βαθιά φιλοσοφικό αλλά είναι μια πραγματικότητα. Ο Άνδρας αναζητά διαρκώς τη δημιουργία γιατί δεν την έχει στη φύση του. Γι’ αυτό κατά ένα τεράστιο ποσοστό υπερτερούν οι άνδρες δημιουργοί, οι γυναίκες δημιουργοί είναι ελάχιστες στην παγκόσμια ιστορία. Σκέψου, μία ήταν η Σαπφώ.

 Α. Κοκκίνου:  Αυτό όμως οφείλεται και σε κοινωνικούς λόγους.
  Ηρώ:  Δεν είναι μόνο οι κοινωνικοί λόγοι, είναι και η φύση. Και σήμερα, που δεν υπάρχουν κοινωνικοί λόγοι, πόσοι είναι οι άνδρες και πόσες οι γυναίκες;

 Α. Κοκκίνου:  Έχουν αυξηθεί όμως τα νούμερα…
  Ηρώ: Έχουν αυξηθεί ίσως τα νούμερα γιατί αλλάζει ο τρόπος σκέψης, δεν παύει όμως η γυναίκα να έχει τη δημιουργία στο DNA της.

 Α. Κοκκίνου:  Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα έχει βελτιωθεί η εικόνα και η θέση της γυναίκας μουσικού, τραγουδίστριας ή με όποια άλλη ιδιότητα βρίσκεται στη σκηνή; Ποιές είναι η δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην προσωπική και οικογενειακή της ζωή;
  Ηρώ: Στην Ελλάδα οι τραγουδίστριες περνούσαν από τα νυχτερινά μαγαζιά, από ρεμπετάδικα μέχρι κωλάδικα και δούλευαν  μέχρι τις πέντε και τις έξι το πρωί, μια εποχή που ήταν αδιανόητο οι γυναίκες να κυκλοφορούν τέτοιες ώρες και να δουλεύουν σε μαγαζιά. Είχε, λοιπόν, δημιουργηθεί μια εικόνα στο παρελθόν της περίεργης γυναίκας που κυκλοφορεί νύχτα, που πίνει, που καπνίζει…

 Α. Κοκκίνου: Οι «αρτίστες»…
  Ηρώ: Σε εισαγωγικά..Δεν έχει ,σίγουρα, ούτε είχε ποτέ καμμία σχέση το ένα με το άλλο. Οι δικηγόροι, οι γιατροί (και τα χρησιμοποιώ αυτά γιατί είναι επαγγέλματα εξαιρετικής ψευτιάς και πουριτανισμού) είχαν όλοι τον τίτλο του  πολίτη με «μέτρο» ζωής, γι ΄ αυτό ήταν πάντα στο απυρόβλητο. Δε συμβαίνει αυτό, πολλές φορές μάλιστα συμβαίνει και το αντίστροφο: Επειδή η φύση του ανθρώπου αναζητά συνεχώς πράγματα, όπως σου είπα και πριν, οι επιρρεπείς στις «ακολασίες», για να το πω λίγο παλιομοδίτικα, είναι περισσότερο οι άνθρωποι των δήθεν επαγγελμάτων και λιγότερο εμείς. Εμείς είμαστε μέσα στα πράγματα, τα βιώνουμε και αυτόματα δημιουργούμε αντιστάσεις. Ξέρεις τι γίνεται στη νύχτα, ξέρεις πώς γίνεται το «καμάκι»,  ξέρεις όλο αυτό το παιχνίδι που παίζεται με το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και ξέρεις και πώς να τοποθετηθείς απέναντι σε αυτό. Κάποιος φιλόσοφος είχε πει κάποτε «Χίλιες φορές ένας άνθρωπος ελεύθερος παρά ένας σκλάβος που σπάει τις αλυσίδες». Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ. Όταν το επάγγελμά σου σε βάζει σε μια διαδικασία του να προσέχεις την κάθε σου κίνηση, όπως συμβαίνει π.χ. σε έναν δικαστικό, ένα γιατρό, σου δημιουργεί ταυτόχρονα και τρομερές πιέσεις εσωτερικές που δεν ξέρεις ποτέ πώς θα βγουν και σε ποια δεδομένη στιγμή. Εμείς είμαστε περισσότερο άνθρωποι της ζωής, της καθημερινότητας. Μπορούμε να δούμε τα πάντα: Δουλεύουμε τη νύχτα, βλέπουμε ανθρώπους πιωμένους -και τη βαριά περίπτωση και τον τύπο που κάνει την πλάκα του και αυτόν που πίνει ένα ποτό και περνάει ωραία. Την άλλη μέρα το πρωί, πηγαίνεις το παιδί σου στο σχολείο και βλέπεις κι αυτή την εικόνα. Άρα θεωρώ, προσωπικά, τον εαυτό μου πολύ πιο ανοικτό και πολύ πιο ανεκτικό στη ζωή την ίδια από έναν άνθρωπο που ζει αποστειρωμένος μέσα σ’ ένα δωμάτιο μπροστά στην τηλεόρασή του και δεν ξέρει πραγματικά τι συμβαίνει, πώς συμβαίνει και δεν ξέρει και το μέτρο, Γιατί ζώντας μέσα στην καθημερινότητα αυτή και στη νύχτα πραγματικά δημιουργείς μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της ζωής.
Πιστεύω ότι οι σημερινοί τραγουδιστές είναι σε πολλά επίπεδα πιο προσεκτικοί απ’ τους παλαιότερους, είναι εκ των πραγμάτων πιο μορφωμένοι και πιο καλλιεργημένοι (μην ξεχνάμε ότι μέχρι τη δεκαετία του ’70 υπήρχε ένα τεράστιο ποσοστό αναλφαβητισμού στην Ελλάδα), έχουν καταλάβει ότι πρέπει να προσέχουν τη φωνή τους και τη φυσική τους κατάσταση για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες του επαγγέλματος. Νομίζω ότι σήμερα οι τραγουδιστές είναι, θα έλεγα, πιο επαγγελματίες.

 Α. Κοκκίνου: Εννοείς ότι αυτό τους βοηθάει να χειριστούν καλύτερα και τα θέματα της προσωπικής τους ζωής.
  Ηρώ: Φυσικά. Είναι και αποδεκτό το επάγγελμα πια. Έχει αλλάξει η εικόνα. Βλέπεις έναν τραγουδιστή ο οποίος ζει μια καθημερινή ζωή, πηγαίνει το παιδί του στο σχολείο, μαγειρεύει…

 Α. Κοκκίνου: Μιλώντας για παλιότερους τραγουδιστές μου έρχονται στο μυαλό διάφορες συνεργασίες σου με καταξιωμένους καλλιτέχνες αλλά και της νεώτερης γενιάς. Υπάρχουν κάποιες συνεργασία που θυμάσαι με ιδιαίτερη συγκίνηση; Τι γεύση σου άφησαν αυτές;
  Ηρώ: Πολλές γεύσεις, πολλές συνεργασίες με πολλούς καλλιτέχνες. Αυτές που μου έχουν μείνει είναι κατ’ αρχήν αυτή με την Αλέκα Κανελλίδου, η οποία είναι πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος με ιδιαίτερη κουλτούρα και εικόνα απέναντι στη  μουσική. Είχε ένα μέτρο κι αυτό με έκανε να τη θαυμάζω, ήξερε πότε έπρεπε να είναι στα πράγματα, πότε έπρεπε να αποχωρήσει, πράγμα που συμβαίνει σπάνια σε καλλιτέχνες, δηλαδή να γνωρίζουν πότε πρέπει να σταματήσουν ή να δουν την καριέρα τους με άλλο τρόπο. Αυτό που λέγαμε πριν για τη ματαιοδοξία… Η Αλέκα είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Την έχω εκτιμήσει και την αγαπάω  πολύ. Ήμουν πολύ νέα τότε, τη θαύμαζα, την παρακολουθούσα, ήξερα τα πάντα για τη δισκογραφία της και ήταν μεγάλη χαρά για μένα να συνεργαστούμε.
Η δεύτερη πολύ ωραία ανάμνησή μου είναι ο Γιώργος Μαρίνος. Εκεί αναγνώρισα τη μορφή του καλλιτέχνη σε όλα του τα επίπεδα. Με το χιούμορ του, τις υστερίες του, τη μοναδική δύναμή του πάνω στη σκηνή, την οποία αντλούσε από το ίδιο το σανίδι. Αυτό που έλεγαν παλιά «οι καλλιτέχνες στο σανίδι», εγώ το έζησα με το Γιώργο στο έπακρο. Άνθρωπος με αστείρευτο ταλέντο που δε σταματούσε πουθενά, τον υπερσκέλιζε. Καθόταν να πιεί καφέ μαζί σου και ο τρόπος συμπεριφοράς του ήταν εξαιρετικά καλλιτεχνικός, πράγμα που δε συμβαίνει συνήθως στους καλλιτέχνες. Αυτή την καλλιτεχνική φύση από την κορυφή μέχρι τα νύχια δεν τη βλέπεις σήμερα. Βλέπεις καλλιτέχνες μυαλωμένους, μορφωμένους, που ξέρουν πώς να χειριστούν τα πράγματα, επιχειρηματίες για τον εαυτό τους. Αυτή η καλλιτεχνική φύση του Μαρίνου που ξεπερνούσε τον ίδιο ήταν μοναδική εμπειρία για μένα. Ήταν ένα πράγμα εξωτικό, αέρινο, δεν πατούσε στη γη.

 Α. Κοκκίνου:  Αυτό το αέρινο της καλλιτεχνικής φύσης που ανέφερες μου έβαλε ιδέες..Μπαίνω  στον πειρασμό, τελειώνοντας, να σου κάνω μία «εκτός προγράμματος» ερώτηση..Οι καλλιτέχνες έχουν συχνά  «φαντασιώσεις». Άλλος φαντασιώνεται ότι παίζει κιθάρα πλάι το Robert Plant,  άλλος ότι ερμηνεύει  Prokopiev  σε μια μεγάλη αίθουσα συναυλιών, άλλος ότι τραγουδάει με το Μάνο Χατζηδάκι και πάει λέγοντας.  Θα ήθελα να σε ρωτήσω ποια είναι η δική σου καλλιτεχνική  φαντασίωση, αν υπάρχει.
  Ηρώ: Υπήρχε όταν ήμουν μικρότερη, τώρα δεν έχω πια. Το όνειρό μου ήταν να τραγουδήσω με τη Barbara Streisand. Αυτό ήταν και το ίνδαλμά μου από μικρή κι έχει σημασία για μένα, γιατί οι στόχοι που είχα θέσει στον εαυτό μου ήταν πολύ υψηλοί.  Έχει μεγάλη σημασία- είναι άλλο να έχεις ως πρότυπο τον τάδε ή το δείνα τραγουδιστή κι άλλο να έχεις ως πρότυπο μία τραγουδίστρια όπως η Streisand, που είναι μία από τις μοναδικές φωνές του 20ού αιώνα. Δεν ξέρω κάθε πότε βγαίνουν φωνές με τέτοιες δυνατότητες. Αν υποθέσουμε ότι είχα μια τέτοιου είδους «φαντασίωση», όπως την είπες, θα ήταν αυτή.

Η Ηρώ θα βρίσκεται το Σάββατο 20 Απριλίου στον ΙΑΝΟ για να παρουσιάσει, με συντροφιά ένα πιάνο την παράσταση – ρεσιτάλ με τίτλο "Μόνο Εμείς", με τραγούδια από την ελληνική και διεθνή δισκογραφία.
Το Σάββατο 27 Απριλίου, η Ηρώ θα επαναλάβει στο Half Note την επιτυχημένη της παράσταση με τραγούδια της Shirley Bassey, καθώς  και κομμάτια από ταινίες του θρυλικού James Bond που χαρακτήρισαν τον διεθνή κινηματογράφο και άλλα τραγούδια του διεθνούς ρεπερτορίου. Μαζί της θα εμφανιστούν ο Μιχάλης Κατσαρός στα πλήκτρα και ο Daniel Adegbola στο μπάσο.

04/2013 Αρετή Κοκκίνου

Γιάννης Κότσιρας συνέντευξη στη Μίνα Μαύρου για το "Μουσικόραμα"

Χειμώνας του 1998. Ξαφνικά, μια ολόκληρη Ελλάδα  παραληρεί με το «Τσιγάρο», τα «Εφτά ποτήρια» και τη «Χάντρα θαλασσιά». Είχες ήδη αρχίσει να γίνεσαι γνωστός με το δίσκο «Αθώος ή ένοχος», αλλά με το δεύτερο cd σου, «Μόνο ένα φιλί», έγινε κάτι  τελείως διαφορετικό. Αυτή η εκτίναξη ήταν εύκολα διαχειρίσιμη ή όχι;
 Τίποτα από αυτά δεν ήταν εύκολα διαχειρίσιμο και η αλήθεια είναι ότι η αλλαγή της ζωής από τη μια μέρα στην άλλη μάλλον πανικό μου δημιούργησε  στην αρχή, παρά ευχαρίστηση! Στην πορεία μπόρεσα να το διαχειριστώ με πολλές δυσκολίες, για  τα δύο τουλάχιστον  πρώτα χρόνια. Ευτυχώς, αργότερα  έβαλα τους δικούς μου όρους και σιγά σιγά  όλα πήραν το δρόμο τους…
 Από τότε μέχρι σήμερα οι πωλήσεις των δίσκων σου υπερβαίνουν τις προσδοκίες και ο κόσμος σε συναυλίες, εμφανίσεις και παρουσιάσεις δίσκων συρρέει κατά κύματα. Υπάρχει κάποια μυστική συνταγή;
 Δεν υπάρχει καμία συνταγή! Πιστεύω ότι  είναι  θέμα καθαρά προσωπικής αισθητικής εκείνου που επιλέγει  τραγούδια, που ερμηνεύει και από ’κει και πέρα είναι  η αλήθεια! Θεωρώ ότι το να είσαι αληθινός σε αυτά που κάνεις είναι πάρα πολύ σημαντικό! Κακά τα ψέματα… Ο κόσμος αναγνωρίζει και καταλαβαίνει  αν είσαι ειλικρινής, δήθεν ή  ψεύτικος και σου συμπεριφέρεται αναλόγως . Πάντα προσπαθούσα  να διαλέγω τραγούδια τα οποία  αγαπώ και  λένε πράγματα από τη ζωή μου. Κατόπιν, ο κόσμος   το εισέπραττε  και ανταποκρινόταν με πολύ ζεστό τρόπο.

΄Αρα  ο κόσμος μακροπρόθεσμα κρίνει σωστά…
 Νομίζω πως  ναι! Αυτό φαίνεται κυρίως  τόσο από τη διάρκεια κάποιων καλλιτεχνών όσο και από τη  διάρκεια ορισμένων τραγουδιών.

  Έχεις ερμηνεύσει ως σολίστ το «Πνευματικό Εμβατήριο» του Άγγελου Σικελιανού, τον «Επιτάφιο» και τη «Ρωμιοσύνη» του Μίκη Θεοδωράκη, το «Δρόμο» του Μίμη Πλέσσα και … είσαι ο πέμπτος και νεότερος ερμηνευτής του «Άξιον Εστί». Φοβήθηκες προς στιγμήν ότι η σύγκριση με τους αρχικούς ερμηνευτές των έργων ίσως απέβαινε μοιραία για τη μετέπειτα πορεία σου;
 Δεν αισθάνθηκα κάτι τέτοιο για να είμαι ειλικρινής, δεν μπήκα καν  σ’ αυτή τη διαδικασία. Το μόνο που έκανα ήταν να ακολουθώ τις οδηγίες των δημιουργών και να προσπαθώ με σεβασμό απέναντι στις πρώτες εκτελέσεις, χωρίς να θέλω να μιμηθώ κανέναν, να δώσω τη δική μου αίσθηση. Άλλωστε, η δική μου γενιά είχε την τύχη να μεγαλώσει με αυτά τα έργα και γι’ αυτό ακριβώς έπαψε κάποια στιγμή να είναι προσκολλημένη  στις πρώτες εκτελέσεις, καθώς  είχαν περάσει πλέον στο DNA μας. Αυτές ακριβώς  οι μνήμες είναι που λειτούργησαν και προφανώς βοήθησαν στο να έχουν  και οι δικές μου ερμηνείες   λόγο ύπαρξης!

Στους  Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004  τραγουδάς το επίσημο τραγούδι της Ολυμπιακής Λαμπαδηδρομίας, το  «Pass the flame». Εννιά χρόνια μετά, η χώρα σηκώνει ένα βαρύ σταυρό, για τον οποίο κάποιοι κατηγορούν και την τότε ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων. Πώς το βλέπεις;
 Θεωρώ πως έχουν δίκιο όλοι όσοι έχουν αυτή την άποψη. Για  ’μένα πάντα η διαδικασία είναι που μετράει στα πράγματα. Η δική μου επιλογή έγινε βάσει πραγματικά αξιοκρατικών μεθόδων, δηλ.  με έστειλαν  να περάσω οντισιόν  στο Λονδίνο, μεταξύ πολλών τραγουδιστών από όλο τον κόσμο, για το συγκεκριμένο τραγούδι και εν τέλει ο ίδιος  ο Τρέβορ Χορν  με επέλεξε. Δεν ήταν κάποια ανάθεση. Δυστυχώς όμως, στην πορεία   όσοι συμμετείχαμε σε αυτή τη διοργάνωση  εθελοντικά αισθανθήκαμε αρκετά άσχημα, με την εξέλιξη που πήρε  το όλο πράγμα.

 Με ποια έννοια το λες αυτό;
  Το λέω με την έννοια ότι όλα κρίνονται! Εκείνη την περίοδο ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού εμφάνισε όλη του την καλή διάθεση, να βοηθήσει εθελοντικά τη χώρα του, ώστε  να καταφέρει  να αντεπεξέλθει σε αυτή την ιστορία. Ταυτοχρόνως όμως υπήρχε ένα άλλο κομμάτι, το οποίο έτρωγε με χρυσά κουτάλια εις βάρος των πολλών… Αυτό μας έκανε να απογοητευτούμε αλλά και να μην είμαστε πολύ υπερήφανοι για τη συνολική διαδικασία.

Αν σήμερα αναλάμβανε η χώρα τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες και σου ζητούσαν  να προσφέρεις ανάλογη υπηρεσία, θα το ξαναέκανες;
  Θα το έκανα, εφόσον όμως  είχα δημόσιες διαβεβαιώσεις ότι όλα θα είναι διαφανή και ότι η χώρα μου δε θα ζημιωθεί από αυτή τη διοργάνωση.
 Είσαι κάτοχος του βραβείου «Best Selling Greek Artist», ένα βραβείο που αφορά συνολικά στις πωλήσεις δίσκων για το χρονικό διάστημα 2002- 03. Μας αποδεικνύεις ότι η ποιότητα συμβαδίζει με την εμπορικότητα;
 Η εμπορικότητα συμβαδίζει μόνο με την ποιότητα! Ας  το δούμε ιστορικά… Ποιοι είναι αυτοί οι τραγουδιστές και συνθέτες, οι οποίοι έχουν πουλήσει περισσότερους δίσκους  στην Ελλάδα;  Παρατηρούμε  ότι, εκτός από τους μεγάλους συνθέτες, που είναι ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Πλέσσας, ο Μικρούτσικος, ο Ξαρχάκος, θα δούμε στις πρώτες θέσεις να φιγουράρουν ονόματα τραγουδιστών, όπως του Καζαντζίδη, του Διονυσίου, της Μοσχολιού,  της Αλεξίου, του Νταλάρα, της Πρωτοψάλτη,  δηλ. τραγουδιστών και συνθετών, που πάντα εξέφραζαν την ποιότητα και όχι κάτι άλλο.  Συνεπώς, αυτό που πάντα  πουλούσε και πουλάει δεν είναι τα εφήμερα σουξέ, τα οποία μπορεί για ένα χρονικό διάστημα να ακούγονται και να έχουν δισκογραφική επιτυχία. Σημασία έχει τι συμβαίνει στη διάρκεια των  χρόνων! Το ότι  υπάρχουν φαινόμενα που κάποια στιγμή πουλάνε στη ζωή τους αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα και η πραγματικότητα είναι ότι μόνο η ποιότητα μπορεί να πουλήσει.
 Συμμετείχες στη νέα εκδοχή των έργων «Σταυρός του Νότου» και «Γραμμές των Οριζόντων» του Θάνου Μικρούτσικου σε ποίηση Νίκου Καββαδία με τους Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Χρήστο Θηβαίο και Γιάννη Κούτρα. Ήταν μία συνεργασία που εμπλούτισε ερμηνευτικά τον Γιάννη Κότσιρα;
 Εννοείται! Οποιοσδήποτε τραγουδιστής  έχει την ευκαιρία να συνεργαστεί με δημιουργούς τέτοιου μεγέθους  και να ερμηνεύσει τόσο σπουδαία  έργα, αν μη τι άλλο, επηρεάζεται για ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή του. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα!  Τη γλώσσα του Καββαδία και τις μελωδίες του  τις άκουγα από παιδί ακόμα και πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος. Τη γλώσσα του ναυτικού την είχα στο σπίτι μου από τότε που γεννήθηκα, λόγω του ότι ο πατέρας μου ήταν ναυτικός. Μετά από κάποια χρόνια την άκουσα τραγουδισμένη και πολύ αργότερα κλήθηκα να την τραγουδήσω. Αυτό για ’μένα ήταν πολύ μεγάλο στοίχημα και δεν θα μπορούσε να μην με επηρεάσει σε οτιδήποτε κάνω από εκεί και πέρα, ακόμα και στον τρόπο που γράφω τραγούδια πια…

Πράγματι, εδώ και κάποια χρόνια σε συναντάμε συχνά  ως στιχουργό. Για πρώτη φορά όμως γράφεις στίχο το 2004 στο δίσκο «Τριάντα και κάτι» και συγκεκριμένα στο τραγούδι «Όσα είναι να  ’ρθουν». Ήταν μία δημιουργική ανάγκη που βγήκε αβίαστα ή  ένα εγχείρημα με φόβο και πάθος;
 Για οτιδήποτε καινούργιο δοκιμάζω πάντα υπάρχει ο φόβος, γιατί το καινούργιο πάντα είναι άγνωστο. Θεωρώ  ότι ο τραγουδιστής και γενικότερα κάθε καλλιτέχνης πρέπει να ρισκάρει, αλλιώς θα μείνει στάσιμος σε μια μανιέρα που του έχουν επιβάλει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και πολλές φορές  ο ίδιος ο κόσμος, χωρίς να το λέω με αρνητική έννοια .Μου αρέσει να τολμάω να ρισκάρω ακόμη και την ίδια μου την καριέρα!
 Έφτασες ποτέ στο σημείο να πεις: «Αυτό ήταν! Τα παρατάω και γυρίζω σπίτι μου;»
  Ναι…  Το ’98!  Ήταν οι πρώτες επαφές με αυτό που λέει ο κόσμος διασημότητα και αναγνωρισιμότητα, το οποίο, όπως προείπα, μου προκάλεσε πανικό και δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Κατά καιρούς, πολλές φορές έχει περάσει από το μυαλό μου να  αφήσω το τραγούδι,  αλλά θα το ένιωθα σαν μία ήττα απέναντι σε όλους αυτούς που… σαν παράσιτα ζουν από τη μουσική … Όμως… επειδή έχω συνηθίσει  να παλεύω και να τα βάζω με  παράσιτα, αντί να κάνω πίσω, αποφάσισα να τους διώξω από τη ζωή μου!

  Παρατηρώ ότι σχεδόν πάντα έχεις μαζί σου νέα παιδιά. Στα μάτια τους βλέπεις  τον εαυτό σου, που κάποτε ξεκινούσε στο πλευρό της Ελευθερίας Αρβανιτάκη;
  Σαφώς! Πολλές φορές το έχω δει αυτό και είναι και το πιο ωραίο από όλα! Όσοι βλέπουν με  τρόμο και δέος το τραγούδι  σημαίνει ότι στην πραγματικότητα έχουν ταπεινότητα μέσα τους και αυτό είναι το μόνο βασικό όπλο, πέρα από το ταλέντο, για να μπορέσει να πάει κάποιος μπροστά.

  Στις 12 και 13 Απριλίου βρέθηκες στη Λεμεσό, για να δώσεις συναυλία , αφιερωμένη στην Αυγή Σωκράτους, η οποία έχασε πέρυσι τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 33 ετών. Τα έσοδα πήγαν προς ενίσχυση του Παγκύπριου Οργανισμού Καρκινοπαθών και Φίλων (ΠΑΣΥΚΑΦ). Συνεπώς, πόσο δυνατή μπορεί να γίνει η φωνή ενός καλλιτέχνη, για να κάνει καλύτερο τον κόσμο;
 Η κουβέντα και το  τραγούδι ενός καλλιτέχνη μπορούν να έχουν μεγαλύτερη επίδραση στον κόσμο από ό, τι δεκαπέντε ομιλίες  πολιτικών. Είναι πάρα πολύ ισχυρός άνθρωπος  ο καλλιτέχνης, καθώς  έχει τη δυνατότητα να αφυπνίζει μέσα από κάτι, το οποίο δεν μπορεί να το πετύχει ο απλός λόγος  και γι’ αυτό ακριβώς  τον φοβούνται και προσπαθούν να τον προσεταιριστούν οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις.

  Διακρίνω μια ιδιαίτερη αγάπη προς την Κύπρο;
  Δεν θα το έλεγα ιδιαίτερη αγάπη προς την Κύπρο. Η Κύπρος  για εμένα είναι ένα κομμάτι της Ελλάδας!  Όπως επισκέπτομαι και αγαπώ όλες τις περιοχές της χώρας μου αντίστοιχα αγαπώ  και την Κύπρο.
 Πώς το βλέπεις όλο αυτό που βιώνει;
  Η Κύπρος βιώνει σε συμπιεσμένο χρόνο αυτό που ζήσαμε  εμείς τα τελευταία τρία χρόνια. Είναι πολύ άσχημο, είναι πολύ άδικο, είναι ανθελληνικό, είναι πρόστυχο!  Είναι  οργανωμένο το έγκλημα, διότι ό, τι δοκίμασαν στις χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία, αποφάσισαν να το εφαρμόσουν στην Κύπρο συμπυκνωμένο. Με λίγα λόγια, το πείραμα τους πέτυχε και συνεχίζουν να το υλοποιούν με σκληρότερη μορφή  και σε άλλα κράτη. Θεωρώ και θα συνεχίσω να είμαι αισιόδοξος ότι τα πάντα είναι στο χέρι του κόσμου. Ο κόσμος δεν αλλάζει από τους πολιτικούς, αλλά από τον ίδιο το λαό! Αν αποφασίσει η Κύπρος να τα ανατρέψει όλα, είμαι σίγουρος ότι  οι Κύπριοι φίλοι μας  θα έχουν πάρα πολλούς συμμάχους, πολύ περισσότερους απ’ ό, τι ίσως διαφαίνεται αυτή τη στιγμή.

Ας έρθουμε στο «Μουσικό κουτί» που  ανοίγεις αυτό τον καιρό. Τι βγαίνει από μέσα;
Ουσιαστικά είναι το κουτί της δικής μου  ψυχής . Μιλάω με τις δικές μου σκέψεις και τα δικά μου θέλω.  Όλα τα τραγούδια είναι γραμμένα σε διαφορετικές χρονικές συγκυρίες. Τα περισσότερα είναι της τελευταίας τριετίας και γι’ αυτό έχουν μια πιο κοινωνικοποιημένη κατεύθυνση . Το άνοιξα, να το μοιραστώ σε μια εποχή που αισθάνθηκα την ανάγκη ότι πρέπει να μοιραζόμαστε πράγματα. Αποφάσισα να μοιραστώ δικές μου σκέψεις  και συναισθήματα με τον κόσμο μέσα από τα λόγια πολύ καλών φίλων και  σπουδαίων στιχουργών.

  Αυτή τη φορά υπογράφεις αποκλειστικά τη μουσική των τραγουδιών, ενώ στο εισαγωγικό σημείωμα αποποιείσαι το ρόλο του συνθέτη. Γιατί ;
 Η πραγματικότητα είναι η εξής: Ο συνθέτης είναι  ένας πνευματικός άνθρωπος  τεραστίου φάσματος, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να παράγει πνεύμα και να το μοιράζει  στον κόσμο. Εγώ είμαι τραγουδιστής , ο οποίος συγκυριακά μπορεί να γράφω και κάποιο τραγούδι. Έχει μεγάλη διαφορά.! Ίσως θα μπορούσα να οικειοποιηθώ τον τίτλο και του τραγουδοποιού, όχι όμως του συνθέτη. Για ’μένα ο συνθέτης, ο στιχουργός και ο ποιητής είναι  τεράστιες έννοιες, που δεν μπορεί να τις φτάσει  κάποιος, του οποίου ο βασικός ρόλος είναι να κοινωνεί  τραγούδια. Ο δικός μου ο ρόλος είναι να κοινωνώ τα τραγούδια και  να τα μεταφέρω στον κόσμο. Το γεγονός ότι συγκυριακά μπορεί να μου βγει ένα τραγούδι, δεν σημαίνει τίποτα. Υπάρχουν στιγμές που είμαι τραγουδοποιός, αλλά όχι συνθέτης!

Επίτρεψέ μου να πω ότι ένιωσα πως αυτός ο δίσκος έχει πολιτικό ανάστημα και μία  οπτική τρυφερή αλλά ταυτόχρονα αφοπλιστική.
 Το cd ήθελα και νομίζω ότι κατάφερα, μέσα ακόμη και από την πολιτική κατεύθυνση που έχει,  να μην αποπνέει απαισιοδοξία και μίσος. Η ματιά του είναι αισιόδοξη, έχει τις σκοτεινές πλευρές της, όπως έχει και η πολιτική κατάσταση  που διαβιώνουμε τα τελευταία χρόνια, αλλά η διάθεση είναι ο σχολιασμός και η ενότητα, όχι ο διχασμός! Πολλές φορές τα πολιτικά τραγούδια αναπτύσσουν πάθη αρνητικά, εγώ δεν ήθελα επουδενί κάτι τέτοιο! Αντίθετα, στόχος μου ήταν  να μιλήσω γι’ αυτά που ζω, να προσφέρω έναν προβληματισμό και, μέσα από αυτό τον προβληματισμό, να προωθήσω την ιδέα της αλληλεγγύης, αυτό που λέει και ο Δαβαράκης στο στίχο του,  «κάντε όλοι στην άκρη/ για να στάξει το δάκρυ/ ενός κόσμου που φεύγει».

Στα «Μπλουζ των Βαλκανίων» ξέσπασες! Ανατρίχιασα… Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θύμισες τον Μητροπάνο να ερμηνεύει τα «Λαδάδικα».
  Η ιδέα ήταν αυτή ακριβώς! Η σύγκριση που είχα στο μυαλό μου ήταν αυτή η εικόνα, γιατί  το συγκεκριμένο  τραγούδι, όπως και το «Δύο ξένοι»,  ήταν προορισμένο για το Μητροπάνο! Ερμηνευτικά είχα στο μυαλό μου τον ίδιο το Δημήτρη, είχα τη φωνή του στο κεφάλι μου. Είναι λογικό η ερμηνευτική  κατεύθυνση να έχει επιρροές από εκεί, γιατί αυτό ήταν το όραμα!
 Θα παίξω λίγο με το στίχο…Ο Σταύρος Σταύρου στους «Ελεύθερους Ηττημένους» αναρωτιέται  «ποια λέξη κάνει θαύματα». Λοιπόν; Ποια λέξη κάνει θαύματα  για τον Γιάννη Κότσιρα;
  Από μόνη της μια λέξη δεν κάνει ποτέ θαύματα! Αν μπορούσα να σκεφτώ  μια λέξη που πάντα πρέπει να υπάρχει στη ζωή μας είναι η αφύπνιση! Είναι μία λέξη, η οποία  με συνόδευε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με τα κοινά και θέλω να την περνάω στον κόσμο.

Έχεις ερμηνεύσει πολλά είδη τραγουδιού με την ίδια κάθε φορά επιτυχία. Τι απαντάς  στους  καχύποπτους  τύπους που στέκονται  στη γωνία και καραδοκούν, να σε κατηγορήσουν ότι οι ακροβασίες που κάνεις δεν ταιριάζουν με το ύφος, που σε έχουν συνηθίσει;
 Δεν έχω στεγανά και καμία ταμπέλα ! Θέλω να αποβάλω τις ταμπέλες από πάνω μου! Δεν είμαι ερωτικός, έντεχνος, ροκ ή τοπ  τραγουδιστής … Είμαι τραγουδιστής, που μου αρέσει να επιλέγω τραγούδια που αγαπώ, τα οποία ευελπιστώ, με το πέρασμα των χρόνων, να αποδειχθούν καλά και διαχρονικά. Όσοι δεν έχουν έρθει να με ακούσουν ζωντανά  είναι πάρα πολύ λογικό να μην γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Δεν υπάρχει εμφάνισή μου που να μην τραγουδάω λαϊκό τραγούδι ακόμα και  ρεμπέτικο, με το οποίο  γεννήθηκα και ουσιαστικά με αυτό θα φύγω.

  Κλείνοντας, θα ήθελα να μάθω ποιο είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που έχουν κάνει στον Γιάννη Κότσιρα…: Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο μού το έκανε πέρυσι ένας παλιός συμμαθητής  και πολύ καλός μου φίλος από το σχολείο. Μου είπε : «Αν χαίρομαι για κάτι για  ’σένα, είναι που δεν έχεις αλλάξει καθόλου σ’ αυτά που πιστεύεις και σ΄ αυτά που κάνεις».

  Θερμά ευχαριστώ για την ωραία συζήτηση, καλή συνέχεια σε ό, τι κι αν κάνεις…
 Ευχαριστώ πολύ…         


ΑΠΟ ΤΗΝ    Μ.Μαύρου